tadeksolarz.blogspot.com Open in urlscan Pro
2a00:1450:4001:82b::2001  Public Scan

Form analysis
3 forms found in the DOM

https://tadeksolarz.blogspot.com/search

<form action="https://tadeksolarz.blogspot.com/search" class="gsc-search-box" target="_top">
  <table cellpadding="0" cellspacing="0" class="gsc-search-box">
    <tbody>
      <tr>
        <td class="gsc-input">
          <input autocomplete="off" class="gsc-input" name="q" size="10" title="search" type="text" value="">
        </td>
        <td class="gsc-search-button">
          <input class="gsc-search-button" title="search" type="submit" value="Zoeken">
        </td>
      </tr>
    </tbody>
  </table>
</form>

Name: contact-form —

<form name="contact-form">
  <p></p> Naam <br>
  <input class="contact-form-name" id="ContactForm1_contact-form-name" name="name" size="30" type="text" value="">
  <p></p> E-mail <span style="font-weight: bolder;"> * </span>
  <br>
  <input class="contact-form-email" id="ContactForm1_contact-form-email" name="email" size="30" type="text" value="">
  <p></p> Bericht <span style="font-weight: bolder;"> * </span>
  <br>
  <textarea class="contact-form-email-message" cols="25" id="ContactForm1_contact-form-email-message" name="email-message" rows="5"></textarea>
  <p></p>
  <input class="contact-form-button contact-form-button-submit" id="ContactForm1_contact-form-submit" type="button" value="Verzenden">
  <p></p>
  <div style="text-align: center; max-width: 222px; width: 100%">
    <p class="contact-form-error-message" id="ContactForm1_contact-form-error-message"></p>
    <p class="contact-form-success-message" id="ContactForm1_contact-form-success-message"></p>
  </div>
</form>

POST //translate.googleapis.com/translate_voting?client=te

<form id="goog-gt-votingForm" action="//translate.googleapis.com/translate_voting?client=te" method="post" target="votingFrame" class="VIpgJd-yAWNEb-hvhgNd-aXYTce"><input type="text" name="sl" id="goog-gt-votingInputSrcLang"><input type="text"
    name="tl" id="goog-gt-votingInputTrgLang"><input type="text" name="query" id="goog-gt-votingInputSrcText"><input type="text" name="gtrans" id="goog-gt-votingInputTrgText"><input type="text" name="vote" id="goog-gt-votingInputVote"></form>

Text Content

DWVTS, BLOG VAN TADEK SOLARZ

Over marketing, communicatie, positioneren en dingen die me opvallen.





DONDERDAG 7 MAART 2024


DE STENEN WINKEL KAN LEREN VAN ONLINE AANBIEDERS.





Ik koop liever in een lokale winkel. Al was het maar omdat er een ongelijk
speelveld is tussen de internationale online aanbieders en de lokale retail.
Partijen als Amazon kunnen vierentwintig uur per dag verkopen zonder
gemeentelijke verordeningen. Zonder precario. Zonder belasting te betalen.
Eigenlijk parasiteren deze bedrijven op de Nederlandse infrastructuur die mede
met belasting van het MKB in stand gehouden wordt. Daar valt domweg niet tegen
te concurreren.



Ik heb het lang buiten de deur weten te houden maar afgelopen week deed ik dan
toch mijn eerste aankopen via Amazon. Ik neem je even mee in het proces.

Ik zocht een elektrische boormachine. Niet dat ik een handige klusser ben ofzo
maar zo af en toe moet ik iets fiksen en dan is zo'n machine zonder snoer een
handig apparaat. Ik heb geen idee van Watt of toeren. Hoe lang je kan boren of
schroeven met zo’n ding. Hoeveel soorten en maten er op de markt zijn. Laat
staan een idee van prijs kwaliteitverhouding.

Hup naar de bouwmarkt voor een aankoop. Een compleet gangpad met elektrische doe
het zelf dingen. Zes of zeven verschillende merken. En prijzen die variëren van
vier tientjes tot een paar honderd euro. Een eerste scan zorgde ervoor dat in
onverrichter zake naar huis ging. Over het algemeen ben ik nog al voortvarend in
mijn besluiten maar deze keer wilde ik een wat weloverwogen besluit nemen. Niet
de verkeerde keuze maken. Kan je alleen boren? Kan je met elke boormachine ook
schroeven? Kloppen of hameren en wat is het verschil.

Laptop erbij gepakt en Google. Dan kom je al snel bij Coolblue. Ja daar staat
alles voor je klaar. Een blog met welk apparaat voor welke klusser, bij elk
apparaat wordt aangegeven of voor de incidentele hobbyist is of de
doorgewinterde klusser. Daar heb ik wat aan. Zo kwam een keuze steeds meer in
beeld. Nog even verder zoeken en zo kwam ik via een consumentenonderzoek op de
site van Amazon. Klikken en kijken. Wat zit er in die koffer, hoeveel accu’s en
accessoires. Enfin aldoende een keuze gemaakt.

Toch wilde ik de boormachine in de winkel kopen. Misschien omdat ik wat
opstandig ben. Weer terug naar de bouwmarkt, kijken of diezelfde machine er lag.
Nog een keer proberen dus. Eenmaal aangekomen bij het schap ontstond eigenlijk
direct het idee voor dit blogje. Nee de machine zat er niet tussen, dus nog maar
een keer kijken. Maar het werd een heilloze zoektocht. Op deze manier kan je
nooit concurreren met het online aanbod dacht ik. Er staan talloze dozen in het
schap. Maar je hebt geen idee wat er in die dozen zit. Wat die machines precies
kunnen in vergelijking met andere machines. Niet één koffer wordt geopend
aangeboden. Geen enkele toelichting, nou ja wel hoeveel toeren en Watt maar dat
zegt mij weinig.

Het was zo’n moment dat je denkt. De stenen winkel kan echt leren van de online
aanbieders. Je kan je presentatie aanpassen zodat je in een winkel veel
eenvoudiger en sneller tot een keuze kan komen. Coolblue, maar ook Bol en ja
Amazon laten zien hoe je een potentiële klant door die keuzes leidt. Dat vergt
wel een andere aanpak dan schappen vol met dozen waarvan je niet weet wat er
inzit. Maar het is goed mogelijk om alles wat de online aanbieders, door schade
en schande wijs geworden, hebben ontwikkeld één op één naar de winkelvloer te
brengen tot en met een knop die het thuis afleveren van een bestelling regelt.

De boormachine heb ik uiteindelijk toch gekocht via Amazon.





Gepost door DWVTS op 11:31 0 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest





VRIJDAG 12 JANUARI 2024


DE KLANTREIS, IK WORD ER GEK VAN.





Deze week kreeg ik een brief van Liander. Of ik mijn zonnepanelen even bij hen
aan wilde melden. Gewoon wat simpele vragen zoals, wat voor merk omvormer heb
je, wat mijn AC uitgangsvermogen is in kiloWatt, wanneer de installatie is
aangelegd. Zeg maar allemaal zaken die tot mijn parate kennis behoren. Aanmelden
is wettelijk verplicht omdat Liander dan beter zijn werk kan doen. En ja, als je
niet aanmeldt dan krijg je ook geen terugleververgoeding meer. Een niet
onbelangrijk detail. Omdat Liander begrijpt dat veel mensen geen idee hebben
geven ze aan dat je ook even contact kunt opnemen met het installatiebedrijf.
Hupla aan de slag ermee kan mooi in het weekend.  





Dat ik deze informatie moest aanleveren wist ik overigens pas nadat ik er in
geslaagd was om toegang te krijgen tot de website. Dat kon alleen via de
computer want op mijn phone kreeg ik steeds een foutmelding. Dat was wel bekend
bij Liander. Het is immers ook niet zo makkelijk om een werkende applicatie te
maken. En ja de informatie dat toegang tot de phone niet zo goed werkt kreeg ik
via platform X omdat Liander wel goed oplet of er online iets vervelends over
Liander wordt gezegd.

Allemaal onschuldig zou je zeggen. We zijn er immers aan gewend dat de shit niet
werkt. We zijn er aan gewend dat organisaties je aanschrijven om in actie te
komen omdat anders. Nu ja anders wordt afgesloten of uitgesloten. 

Waar ik niet aan kan wennen is het stapeleffect. Vrijwel elke marketeer of dat
nu van de pindakaasfabriek is of een lokale overheid heeft zich op de klantreis
geworpen. De klant staat centraal en om je zo goed mogelijk te helpen is alles
online geregeld. En dat is het probleem. Als centraal staande klant sta je
vrijwel dagelijks met de rug tegen de muur. Of het nu om een nieuwe pinpas gaat,
een reisverzekering, een afspraak voor het ziekhuis of de centrale vuilnisbak is
die zomaar digitaal is afgesloten. Overal heb je een pas of een code voor nodig
en overal werken marketeers om het online zo makkelijk te mogelijk te maken.

Dat je iets online bestelt naar aanleiding van een advertentie op Instagram of
Facebook en dat het gewoon niet komt. We beginnen het normaal te vinden. Je zal
wel iets verkeerd ingevuld hebben. Of misschien ben je wel gewoon opgelicht. Bij
kleine bedragen heb ik eigenlijk nog amper zin om contact te zoeken. Eigen
schuld. Dat je dagelijks in de mail oplichters hebt die je banknummer proberen
te ontfutselen is normaal geworden. Recent nog een mail van KNAB iets met een
privacy check. Ik durf niks meer zonder telefonisch controleren. En zelfs dat is
geen garantie meer.

Uren ben je wekelijks in de weer met goedgeregelde service. Ik ben al tijden
bezig met het opzeggen van een bankrekening die niet actief is. De bank brengt
wel kosten voor die rekening in rekening terwijl ze kunnen zien dat er al heel
lang niets gebeurt maar ja het is gevonden geld he van die centraal staande
klant. En ja dan heb je weer een brief in de bus dat je zes euro rood staat
terwijl je bij dezelfde bank een rekening hebt waar wel saldo op staat. Als je
dan belt duurt het vrij lang voordat iemand het juiste loket weet te vinden voor
deze uitzonderlijke vraag. En ja opzeggen dat gaat zomaar niet. 

Even terug naar dat stapeleffect. Elke marketeer denkt waarschijnlijk dat hij of
zij de meest efficiënte klantreis heeft bedacht. Maar als klant zit je zomaar in
tientallen verschillende klantreizen tegelijk en daar gaat het mis. Want al die
klantreizen hebben één ding gemeen. Ze zijn bedacht voor een normaal proces.
Maar dat normale proces loopt wel. Waarom melden bedrijven terwijl je in een
telefonische wachtrij staat dat je ook naar de website kan. Wat denk je dan
eigenlijk, dat je voor je plezier aan die telefoon wacht. Dat je voor je plezier
in spanning naar toets één, twee, drie of acht zit te luisteren om te horen of
jouw probleem ook een eigen nummer heeft. En echt ik weet wel dat gespreken
opgenomen worden ter verbetering van het proces. En daarna elke keer weer die
mail. Of je tevreden bent. Wat denk je zelf.

En dan heb ik het hier nog over mensen die de Nederlandse taal aardig machtig
zijn. Mensen die zich schriftelijk kunnen uitdrukken. Mensen die een smartphone
hebben, een werkende wifi verbinding en een laptop. Over mensen die tijd hebben
om in die shitshow op te treden. Miljoenen mensen hebben dat niet. Die ervaren
dagelijks dat ze met de rug tegen de muur staan. Dat ze opgedreven worden door
marketeers met hun goede bedoelingen. Met hun perfecte klantreis die in de
praktijk echt alleen maar is bedoeld om kosten te drukken, om het oplossen van
problemen terug te ploegen naar de klant.

Ik kan me voorstellen dat veel mensen er gek van worden. Dat je niet gewoon
geholpen kan worden met een vraag over een product of dienst. Dat je alles
online moet afwikkelen. Online in de wacht gaat. Van formulier naar formulier.
Dat vanwege de kostenefficiëntie zelfs het telefoonnummer dat je zoekt voor hulp
van de website is verwijderd.

Ik kan me voorstellen dat problemen zich snel opstapelen bij mensen die al
problemen hebben. Financieel of met de gezondheid. Als er problemen zijn met
kinderen of al je tijd gaat op aan mantelzorg. Als je je baan kwijtraakt. Zaken
waar we allemaal dagelijks mee te maken hebben. Daar is die efficiënte klantreis
niet op afgestemd. Dan stapelt het zich op. Dan volgen de incasso’s. Dan volgt
de ontevredenheid over het systeem. De instituties, de overheid. Zo ingewikkeld
is dat niet om te bedenken.

Maar geen zorgen, met mij gaat het prima. Ik ben niet verdrietig of
teleurgesteld. Wel wat bezorgd, waar dit naar toe gaat nu de volgende
technologie om de klant nog beter van dienst te zijn zich aandient. Ai. In het
meest zwarte scenario wordt alles wat online gaat nog verder onbetrouwbaar. Je
weet niet meer met wat of met wie je te maken hebt. Je weet niet meer met wie of
met wat je belt of mailt. Criminelen lopen zich al warm dat weet ik zeker.




Geniaal detail, toen ik het blogje wilde uploaden lag om onverklaarbare redenen
zomaar de wifi eruit. Nou ja even in de wachtrij bij mijn provider. Even geduld
er zijn wat wachtenden voor mij. 


Gepost door DWVTS op 18:24 0 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest





ZATERDAG 2 DECEMBER 2023


DE ZONNEPANELEN OP HET DAK VAN DE RIJKEN HEBBEN GEEN MEETBAAR EFFECT VOOR HET
KLIMAAT MAAR MAAKTE ZE WEL RIJKER.




Er ligt sneeuw in Leeuwarden. Zo’n ochtend dat je denkt ik moet naar buiten. Als
je dan buiten wat wandelt door de weilanden en woonwijken dwalen je gedachte als
vanzelf wat af. Het zijn de weken van de bespiegelingen, het zoeken naar
verklaringen. Verklaringen voor de uitslag van de verkiezingen natuurlijk. De
groei van rechts. Wat er mankeert aan het verhaal van links. Of links en rechts
eigenlijk nog wel bruikbare lijnen zijn.





Afgelopen week schreef  ik een post op X over Jetten, hoe het kan dat Jetten,
voorman van D66, negatief oordeelt over mensen die in de fossiele industrie
werken maar wel een gift van 100.000 euro kan incasseren van Corendon. Een
bedrijf dat ook een vliegtuigmaatschappij exploiteert. Wat voor signaal geef je
daar eigenlijk mee af dacht ik. Een post met aardg wat reacties maar een daarvan
bleef hangen. Waarom ik zo tegen links hitste. 

Het was ook de week waarin het duidelijk werd dan 70.000 mensen die iets met het
klimaat van doen hebben naar oliestaat Dubai vliegen. Deze oliestaat is zeg maar
bestuurlijk niet onomstreden. Dat een van de eerste besluiten die daar genomen
werd gaat over het verdrievoudigen van de inspanningen voor kernenergie kan ik
zelfs na een wandeling van een kilometer of tien vanuit het linkse perspectief
niet plaatsen. Toen ik er iets over zei op X kreeg in een reactie dat voor de
formule 1 ook veel mensen vliegen.

Al wandelend kwam ik langs een Vinex wijk waar nauwelijks een huis onder de
500,000 euro te vinden is. Elk huis voorzien van de maximale hoeveelheid
zonnepanelen. Het succes van de Groenlinkse klimaatboodschap mijmerde ik.

De rijkeren onder ons leggen met het klimaat als alibi de daken vol met
gesubsidieerde zonnepanelen. Het zorgt ervoor dat deze supergeïsoleerde huizen
voorzien van een gesubsidieerde warmtepomp nog amper energielasten hebben. De
aanschaf werd gesubsidieerd en ja de salderingsregeling zorgt ervoor dat je
maximaal kan profiteren van de opbrengsten. In veel gevallen gaat dat samen met
een elektrische auto van de zaak. De stroom kost niks en de bijtelling is laag.
Allemaal voor het klimaat.  

Ik zie de verhalen van die nulenergie woningen wekelijks voorbijkomen. Gepusht
door de publieke omroep vertellen mensen van enige welstand hoe ze het klimaat
supporten met hun energiearme woning. Dat klimaatverhaal moet je echt met een
korrel zout nemen want er is niemand die zoveel investeert in zijn huis als dat
zou resulteren in een verhoging van de woonlasten. Je spaargeld verdampt dankzij
de inflatie, je krijgt nul rente maar je kan onmiddellijk je vaste lasten
verlagen door te investeren in energiemaatregelen. Als extra beloning krijg je
een schouderklop omdat je zo goed met het klimaat bezig bent. 

Onlangs konden we lezen dat banken bereid zijn om meer hypotheek te verstrekken
aan kopers van energie vriendelijke woningen. In gewoon Nederlands betekent het
dat de eigenaren van huizen die met subsidie energieneutraal werden gemaakt dus
niet alleen lagere woonlasten hebben waardoor ze twee keer extra met het
vliegtuig op vakantie kunnen nee er volgt ook nog een bonus in de vorm van een
onbelaste waardestijging. 

De pakketbezorger in zijn sociale huurwoning heeft het nakijken. Als hij of zij
al zo gelukkig is een woning te hebben kunnen bemachtigen. In plaats van alle
sociale huurwoningen met maximale subsidies energieneutraal te maken zodat de
koopkracht van mensen die moeilijker rond kunnen komen direct zou verbeteren
werden de rijken in de watten gelegd met een geweldig alibi. 

Jetten de verpersoonlijking van de linkse groene gedachte reserveerde nog eens
30 miljard extra voor het klimaat zonder directe bestemming. Niet om de
veertigduizend daklozen die Nederland telt een dak boven het hoofd te geven nee
de bestemming is onbekend. Daarbovenop stelde PvdA GroenLinks een leider aan die
met name bekend staat als klimaatpaus. Alle ballen dus op de lijn waarbij de
welvarenden welvarender worden met het klimaat als alibi.

Het zal je niet ontgaan zijn dat een van de belangrijkste columnisten van de
Volkskrant met  regelmaat schrijft dat de mensen aan de rechterkant van het
spectrum dom zijn. Het probleem voor links is eerder dat de kiezer niet dom is.
Zoals reclameguru Ogilvy het ooit formuleerde, 'de consument is niet dom, het is
je moeder'. De zonnepanelen op het dak van die welvarenden hebben geen meetbaar
effect voor het klimaat maar maakte ze wel meetbaar welvarender. 

De kiezer weet dat dacht ik terwijl ik mijn muts nog eens wat verder over het
hoofd trok. Aan het eind van de wandeling in de volkomen windstilte liep ik
langs een weiland met besneeuwde zonnepanelen. Met de energievoorziening in
Leeuwarden loopt het gelukkig wel gesmeerd dacht ik.




Gepost door DWVTS op 14:44 0 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest





DONDERDAG 30 NOVEMBER 2023


DAT MARKETEERS AAN DE KNOPPEN VAN HET VRIJE WOORD MOGEN DRAAIEN.




Vanmorgen werd ik wakker met een interview van Musk. Ik vond het intrigerend. In
hoeverre vinden we het een goed idee dat adverteerders bepalen of wat je wel of
niet kan zeggen op X. En ja wat voor X geldt, geldt natuurlijk ook voor al die
andere platformen. Goed beschouwd gaat dit concept op voor alle commerciële
media uitingen.





Er was een tijd dat het volstrekt helder was dat commercie en media gescheiden
werelden waren.

Er was een metershoge commerciële muur tussen redactie en commercie.
Adverteerders onderhandelden niet rechtstreeks met de media. Er was een simpel
systeem. Als je een erkend reclamebureau was dan kwam je in aanmerking voor 15%
retourprovisie op een advertentie. Die 15% vormde de compensatie voor je
inspanningen. Je werd alleen erkend als je voldeed aan een pakket van eisen dat
bestond uit een kenniscomponent en een solvabiliteitseis. Een afzonderlijke
commissie keek daarop toe. Die drempel zorgde voor kwaliteit en gaf de media de
zekerheid dat advertenties ook betaald werden.

Het voorkwam dat adverteerders in gesprek konden met redacties. Je praatte niet
met de krant of de televisie. Het was een zuiver commerciële aangelegenheid. De
ruimte om te onderhandelen bestond uit de kosten per millimeter of seconde. Als
je veel reclamebudget beheerde kon je goedkoper inkopen en had je meer marge.

Er viel van alles af te dingen op dit systeem dat uiteindelijk ten onder ging
door de wetgever. Er was sprake van kartelvorming. Dat er druk vanuit de media
was om zelf met adverteerders te willen praten werkte het proces niet tegen. Zo
veranderde het commerciële speelveld. De rol van het reclamebureau werd
uitgeschakeld. Adverteerders konden direct aan tafel met de media. In
perspectief zou ik zeggen dat daar wat mis is gegaan. We stonden erbij en keken
ernaar. De prijs van een advertentiepagina werd van de ene op de andere dag
fluïde. Alle sluizen gingen open, via de rode loper liep de adverteerder de
redactieruimte binnen.

De Chinese muur tussen redactie en commercie werd steen voor steen afgebroken.
Adverteerders grepen de macht. Zo verschenen advertenties die op
krantenberichten leken. We kregen branded content. De commerciële televisie
trakteerde ons op productplacement en gesponsorde bijdrages die we niet meer
konden herkennen als sponsoring. Meer recent ontstond de stroming die we kennen
als contentmarketing waarin commercie de rol van redactie totaal overgenomen
heeft. De macht van de adverteerder is groot geworden heel groot.

In het volgende hoofdstuk keken we naar het cocktail waarin contentmarketing
gemixt werd met purpose marketing. De adverteerder bepaalt niet alleen wat er
verkocht wordt maar geeft ook aan welke gedachte de juiste is. Je koopt niet
alleen meer pindakaas maar bij de aankoop hoort ook de boodschap dat je met de
aanschaf van deze pindakaas de wereld verbetert. Omdat de pindaboeren beter
beloond worden bijvoorbeeld. Daar tekent zicht al iets bijzonders af. Vanaf dat
moment bestaat er niet alleen meer lekkere of niet lekkere pindakaas. Nee er
bestaat ook zoiets als goede en foute pindakaas. De machtige arm van de
adverteerder grijpt nu een stukje verder in jouw leven. Allemaal voor de goede
zaak.

Toen ik vanmorgen naar het interview met Musk keek bekroop mij het gevoel dat we
naar weer een nieuw hoofdstuk keken. De macht van de adverteerder die bepaalt
wat er wel of niet gezegd mag worden. Dat Musk controverse oproept is helder.
Musk is de eerste die toegeeft dat hij ook domme dingen zegt. Dat het stormt in
zijn hoofd. Maar is dat een legitieme reden om daar commerciële consequenties
aan te verbinden. Kennelijk maken de adverteerders nu zelf compleet de
verbinding tussen redactie en commerciële boodschap. Dat gaat zover dat
commercie nu bepaalt wat de boodschap is.

Er is een roep voor meer moderatie. Dat het platform de verantwoordelijkheid
neemt voor de inhoud van de boodschap. Maar moet je dat wel willen. Betekent
moderatie ook niet impliciet dat we zijn overgeleverd aan de ideeën van de
moderator. Dat een naakt van Degas op Instagram verboden wordt. Dat een
afbeelding van de David van Michelangelo uit de geschiedenisboeken geweerd
wordt. Is dat dan de richting? Dat Coca Cola mag bepalen of Trump wel of niet
een publiek podium krijgt wordt door steeds meer journalisten onderschreven. Dat
marketeers dus aan de knoppen van het vrije woord mogen draaien. 

In de meer traditionele media wordt het vertrek van adverteerders van X breed
uitgesponnen. Niet zonder enig leedvermaak. Maar eerlijk gezegd hebben ze tonnen
boter op hun hoofd net als de journalisten die X mijden vanwege dingen die daar
gezegd worden. En laat er geen misverstand over bestaan, bedreigingen vallen
nooit onder het vrije woord. Maar zou de media niet als collectief op de bres
moeten gaan staan voor het vrije woord en juist zeer kritisch moeten zijn op
adverteerders die met hun machtige advertentiebudgetten de invloed opeisen, niet
alleen op wat we denken maar nu ook op wat we zeggen.  


Gepost door DWVTS op 10:31 0 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest




VRIJDAG 22 SEPTEMBER 2023


MARKETING LEIDT NIET, MARKETING VOLGT. HET MOMENT WAAROP JE BESLUIT TE VOLGEN
BEPAALT JE LEIDERSCHAP”





Vanmorgen reageerde ik op een post van @aartLensink. Het ging over NFT’s. The
spectator index rapporteerde dat de NFT markt compleet verdampt was. Nou ja met
95% gereduceerd. Aart becommentarieerde dat bericht met het ietwat cynische
“NFT’s uit de tijd dat de Metaverse ons zou redden in de steeds sneller
veranderende wereld.” Ik herinnerde me een post op @marketingfacts waarin
geschreven werd hoe NFT’s de loyaliteit van klanten volledig kunnen gaan
veranderen.



Ik reageerde met “Marketing leidt niet marketing volgt. Het moment waarop je
besluit te volgen bepaalt je leiderschap”. Dat was ook het moment dat ik dacht
daar zit wel een blog in. Maar goed als je zoveel blogs geschreven hebt de
afgelopen tien jaar dan bestaat er een kans dat je er al eens aandacht aan hebt
geschonken. In 2017 schreef ik een artikel over timing. Dat ik voor deze
gelegenheid opfriste naar het nu.

Het idee dat marketeers leiderschap moeten tonen als het gaat om nieuwe
ontwikkelingen is een verkeerde voorstelling van zaken. Hoe teleurstellend het
wellicht voor de beroepsgroep ook is als je leiderschap wilt tonen bij nieuwe
ontwikkelingen ben je on a mission to fail. In al zijn eenvoud ben je als
marketeer trendvolger.

Pas op het moment dat een trend de juiste maatschappelijke tractie krijgt met
een bijpassende massa die aangesproken kan worden is daar het moment om in te
stappen. Ja en dat moment is kritiek. Ben je te vroeg dan loop je het risico dat
je op het verkeerde paard wed en de publieke opinie zich tegen je keert met een
flinke kans op onherstelbare schade. Ben je te laat dan gaat een ander je voor.
Alles draait om timing. 

Hoe je kan beoordelen op welk moment je moet instappen kan niemand je vertellen.
Dat is de heilige graal, het punt waarop marketing zich op het snijpunt bevindt
met ondernemerschap. Het punt waarop alleen de intuïtie je naar een juiste
beslissing kan leiden.

Exact op dit punt gaat er de afgelopen jaren aardig wat mis, ik zou zeggen
aangedreven door marketeers die blind zijn voor de werkelijke waarde van het
merk. Marketeers die de eigen gevoelens laten prevaleren boven merkwaardes en
daardoor het zicht op de werkelijkheid wat kwijt zijn. Drang om maatschappelijk
te scoren ook.

De cases bereiken ons met regelmaat en spelen zich veelal af het vlak van
purpose of moreel leiderschap. Ik zal je niet vermoeien met een opsomming van de
mislukte cases van Dove of Nike, Gillette, Audi of Pepsi. H&M en Bud Light of de
problemen bij Unilever. Het rijtje in het oog springende mislukkingen is lang.
En dat zijn alleen de mislukkingen van de grote namen.

De hoeveelheden geld die verbrandt wordt met verkeerde timing, het op het
verkeerde moment instappen in een maatschappelijke hype en daarmee volledig de
plank misslaan zijn enorm. Eerlijk gezegd moet je als marketeer je helemaal niet
bezig houden met moreel leiderschap. Hoezeer je het ook graag anders zou willen
zien is marketing in de kern een saai en degelijk vak.

De juiste timing is de heilige graal van marketing. Het moment waarop je besluit
in te stappen kan je toekomstige leiderschap bepalen.

The “Why” van Apple werd pas een onderwerp nadat het bedrijf succesvol werd.
Toen Apple in 1997 aan de rand van de afgrond stond was het niet "The Why" van
Sinek die het bedrijf er bovenop hielp maar een miljardeninjectie van
aartsvijand Microsoft.

Hoe kon het dat Dietrich Mateschitz met Red Bull een nieuwe wereldmarkt voor
energie-frisdrank ontwikkelde terwijl honderden marketeers bij Coca Cola zich
dagelijks in het zweet werken om nieuwe producten te introduceren. Hoe was het
mogelijk dat het uiterst succesvolle Rituals, wel bedacht is door een Unilever
marketeer, maar door Unilever zelf werd afgeserveerd. Waarom verdween
marktleider Nokia terwijl de lucratieve markt voor smartphones nog op gang moest
komen?

De marketeers van die bedrijven lezen toch ook boeken met tips en adviezen.
Hebben alle wereldwijde info ter beschikking met één klik. En ja al die
marketingbureaus beloven jouw bedrijf toch succes. Alleen al in Nederland zijn
ca. 150.000 bureaus die zich bezig houden met een vorm van marketing advies. Je
hoeft maar vijf minuten te zoeken op Linkedin of er staat wel iemand voor je
klaar om jouw bedrijf naar grote hoogtes te stuwen.

Ik was zelf deelgenoot van een project dat door verkeerde timing een mislukking
werd. In 1987 lanceerde een fietsfabriek uit het Friese Surhuisterveen de
Rivolt. Een elektrische fiets. Overal was over nagedacht tot en met de lagere
instap die het voor ouderen mogelijk zou moeten maken om makkelijk op te
stappen. Het werd een totale mislukking. Een elektrische fiets was op dat moment
een belachelijk idee. Vandaag de dag is de elektrische fiets beter bekend als
een e-bike niet alleen het snelst groeiende fietssegment maar ook het segment
waar het meeste geld wordt verdient. Iets met timing. 

In 1901 ontwikkelde Ferdinand Porsche de Lohner-Porsche Mixte Hybrid, de eerste
benzine-elektrische automobiel in de wereld, gebouwd door de rijtuigenfabrikant
'Lohner Werke' in Wenen. Het werd geen succes, het product paste niet bij de
markt. Meer dan honderd jaar later probeert het in 2003 door Eberhard en
Tarpenning opgerichte bedrijf Tesla het opnieuw. De oprichters konden geen
potten breken en pas toen Musk ermee aan de slag ging kreeg het bedrijf tractie.
Laten we het er op houden dat Musk een aardig idee heeft voor timing. Zijn
gevoel voor timing onderschrijft wat mij betreft het belang ervan. Timing maakte
hem zo’n beetje de rijkste man van de planeet.

Marketing is de discipline waarbij het identificeren van behoeften centraal
staat. Als marketeer stop je een thermometer in het bedrijf en de maatschappij
en je probeert product-markt-combinaties te ontwikkelen waarvan je verwacht dat
die bij zullen dragen aan het succes van de onderneming. 
Het is slechts één van de tientallen invalshoeken die ik ken als het gaat om de
beschrijving van het werk van een marketeer. Een van de minst besproken
onderwerpen waar je als marketeer rekening mee moet houden is het ongrijpbare
concept van timing. 

Good timing is having waited for the right moment to match parts that belong
together. Wiki.

De juiste timing is misschien wel slechts een gelukkige samenloop van
omstandigheden, alsof alle sterren op dat moment toevallig in de juiste stand
staan. Het moment dat alles precies in elkaar valt en juist die momenten zijn
schaars. Slechts één op de 10.0000 startende bedrijven uit tot een succesvol
bedrijf. Volgens marketing auteur Martin Lindstrom mislukken 8 van de 10
introducties van consumentenproducten. Het boek Buyology, “de waarheid en
leugens over ons koopgedrag” is de neerslag van een meerjarig onderzoek naar dit
verschijnsel. Het gaat natuurlijk niet om het exacte getal, of het nu 8, 9 of 6
is. Elk jaar worden er immers nieuwe producten en diensten ontwikkeld en wel met
succes geïntroduceerd. 

Waar het echt omgaat is dat we het niet precies weten, dat marketing een niet
reproduceerbaar proces is, dat een succesvolle businesscase niet zo eenvoudig
maakbaar is als door de ca. 150.000 marketing adviesbureaus en loslopende
adviseurs wordt voorgesteld. Dat het verschil maken misschien wel eerder bepaald
wordt door de wet van de grote getallen dan door de briljante werkwijze van de
marketingstaf. Als je maar vaak genoeg iets probeert dan neemt de kans dat er
iets lukt snel toe.

Het belang van timing in het marketingproces wordt onderschat en misschien ook
wel ondergewaardeerd. Ondergewaardeerd omdat timing moeilijk maakbaar is,
moeilijk beet te pakken. Marketeers zoeken voortdurend naar antwoorden, welk
product, hoe communiceer ik dat, welke prijs, welk kanaal en hoe ziet mijn klant
eruit. Marketeers scannen het internet op zoek naar waardevolle informatie en
bijten zich stuk op slimme methodes. Hoe zet ik mijn product in de spotlights.
Moreel leiderschap daar gaan we meer shampoo mee verkopen, of chips. We zeggen
dat we ons distantieren van X daarmee halen we misschien wel het nieuws. Iets
met de Metaverse, VR of NFT’s.

Maar zodra het over iets simpels gaat als timing gaat wordt het stil. Misschien
ook wel omdat het idee van timing zo dicht bij geluk of toeval staat. Zo dicht
bij gewoon maar iets proberen. Timing is waarschijnlijk het meest onderschatte
onderdeel van marketing. Op het juiste moment de goede dingen doen is waar het
in de marketing werkelijk om draait.


Gepost door DWVTS op 16:12 1 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest




WOENSDAG 20 SEPTEMBER 2023


DE NABESCHOUWINGEN.




We zijn nog maar amper bekomen van de Corona maatregelen waardoor er meer dan
200.000 bedrijven nog steeds op zoek zijn naar de nooduitgang. 200.000 bedrijven
die om uiteenlopende redenen niet in staat blijken om de vorderingen terug te
betalen aan Den Haag. Het mag in ieder geval de Prinsjesdagpret niet drukken. In
een onderzoek dat niet geheel toevalligerwijs op Prinsjesdag gepubliceerd werd,
laat Nederland weten dat de welvaart eerlijker verdeeld moet worden. Kiezers van
alle partijen zijn het erover eens zo lees ik.





De meerderheid is het er volgens klassiek oud Hollandsche traditie ook over eens
dat ze daar niet zelf voor op moeten draaien. Nee dat moeten de bedrijven doen.
De belastingen moeten omhoog zo kunnen we lezen in een IPSOS onderzoek dat de
NOS publiceerde. Niet alleen bedrijven moeten meer belasting betalen nee ook de
‘rijken’ moeten hoger worden aangeslagen en ja natuurlijk moet ook vermogen
extra belast worden. Vermogen dat is opgebouwd door er belasting over te
betalen. En voordat je schamper begint te lachen bedenk dan dat de overwaarde
van jouw huis die elk jaar groeit omdat je netjes aflost en al je centen in
verduurzaming stopt vroeger of later ook gewoon aan de beurt komt. Of je
spaarcenten. Waarom? Omdat het kan.

Nu riep dat wat vragen op. De Nederlanders die het aardig voor elkaar hebben.
Zeg maar alle Nederlanders die een beetje rond kunnen komen van hun inkomen
behoren gezamenlijk tot de vijf procent rijksten van de hele planeet. Eigenlijk
horen alle Nederlanders bij die vijf procent want zelf de laagste inkomens
behoren op wereldschaal tot de rijken maar goed als je aan het eind van de maand
tekort komt heb je geen bal aan die wijsheid.

De meerderheid van de Nederlanders zien het heffen van extra belastingen
kennelijk als het middel om de welvaart eerlijker te verdelen. Waarom is
onduidelijk. De afgelopen jaren hebben we wel kunnen zien dat het
ambtenarenapparaat na de financiele sector de best betaalde beroepsgroep van
Nederland is geworden, zo schreef Maarten Schinkel juni dit jaar in NRC. Bepaald
niet niks. En ja toen we thuis moesten werken stond de overheid onmiddelijk
klaar met goudgerande vergoedingen en bijdragen om thuis een werkplek in te
richten. Ja daar gaan de belastingopbrengsten ook naar toe. 

Natuurlijk is die redenatie wat makkelijk. Maar niet minder makkelijk als het
idee dat extra belastingen vanzelf bij mensen terecht komen die het hardst nodig
hebben. Afgelopen jaren werd tachtig miljard in verschillende fondsen gestopt.
Armoedebestrijding werd een sluitpost. Nee ik geloof eerder dat mensen vragen om
extra belastingen zodat het welvarende deel van de natie wat minder welvarend
wordt. Zodat die vervelende buurman niet meer in een grotere auto rijdt. Met het
beter verdelen van de welvaart heeft het weinig te maken. Niets nieuws. Je kop
boven het maaiveld steken is in Nederland nooit populair geweest. 

Zo bezien is rijk zijn in Nederland vooral wat arbitrair. Want als je door een
ander venster naar Nederland kijkt is de laag rijken in Nederland zo’n zeventig
tot tachtig procent dik. Maar goed die rijken rekenen zichzelf niet rijk nee
want die wijzen naar de bedrijven waar ze overigens zelf werken en volgend jaar
weer op de stoep staan voor een inflatie correctie, maar dat terzijde. Nee
bedrijven die zijn pas echt zijn rijk.

Wie zijn dat, die bedrijven die meer belasting moeten betalen? Er zijn in totaal
iets van 1,6 miljoen eenmanszaken, 357 duizend bedrijven met 2 tot 10
werknemers, 56.000 bedrijven met 10 tot 50 werknemers, 12.000 bedrijven met 50
tot 250 werknemers en 3.400 bedrijven met minimaal 250 werknemers. Peildatum 7
feb 2022. En dan hebben we nog de multinationals, zo’n twee procent van alle
bedrijven in Nederland mag zich multinational rekenen. Als Nederlanders het over
bedrijven hebben die meer moeten betalen is dit dus ongeveer het landschap.

Waar staan we dan ergens, wat betaal je dan zoal? Nou ja als werkende
Nederlander ben je van je veertig werkzame jaren grofweg tussen de tien en
twintig jaar volledig aan het werk voor de overheid. Al die jaren verdien je
eigenlijk niets. De wat hogere inkomens werken zo’n beetje de helft van hun
werkzame leven volledig in dienst van de overheid. Ja inderdaad de helft. Heb je
een bedrijf en verdien je een paar centen dan werkt dat bedrijf pak ‘m beet tien
jaar lang dag in dag uit volledig voor de kassa van de overheid.

Maar volgens de stuurlui die vanaf de wal het schip op koers proberen te houden
is dat nog niet voldoende. Je kan eigenlijk van alles stellen maar niemand weet
precies wanneer het wel voldoende is. De huidige grenzen worden in al zijn
eenvoud bepaald door tekorten. Komt de overheid tekort omdat ze de boel
verprutsen dan moet er meer belasting geheven worden. En als je de publieke
opinie wat volgt is daar voldoende draagvlak voor zolang je maar van de eigen
portemonnee afblijft.

Even op hoofdlijn door de huidige ploeg zijn er drie omvangrijke fondsen
verzonnen, een voor de groei, een voor stikstof en een voor klimaat, samen
ruwweg tachtig miljard. Tachtig miljard zonder concrete doelen, zonder concrete
bestemmingen. Een hamerstuk. En zo kan het dat om een schamele twee miljard euro
bij elkaar te prutsen om de armoede te bestrijden er van alle kanten geschraapt
en geschoven moet worden om dekking te vinden. Priorteiten zeg maar. Kom je dan
nog tekort dan pak je de zelfstandigen wat harder aan en hef je wat extra
belasting zodat de begroting weer in balans. Boekhouden iedereen kan het. Zo
lijkt het.

Ben je zelfstandig ondernemer en drijf je een aardige zaak dan draag je best
aardig bij aan het welzijn van de overheid. Zit je in het toptarief dan gaat
grofweg de helft van je werkzame leven naar de fiscus en over een tijdspanne van
een jaar of tien verdwijnt alle winst die je bedrijf maakt in de kassa van Den
Haag. Nog even los van de premies die je bijdraagt, de lokale belastingen en de
BTW en dingen die ik nu even vergeet.* 

Voor de overheid is er dan ook nog de prettige bijkomstigheid dat je geheel voor
eigen rekening en risico werkt. Loopt de zaak goed dan vul je de kassa van Den
Haag. Kom je in de problemen dan is er geen vangnet. Nul verplichtingen voor
DenHaag nou ja wat bijstand als geluk hebt, dat is lekker werken.

Waarbij de werkenden zonder enig risico te lopen kunnen rekenen op een
uitkering, allerlei vormen van verlof, opleidingen en een transitievergoeding
daar staat de ondernemer voor een dichte deur. Niet alleen een dichte deur maar
ook de hoon van de omgeving die luid joelend “zie je wel ik wist wel dat je er
niks van kon” scanderend die deur dicht houdt. Zo kan 20 jaar werken voor jezelf
en de overheid resulteren in een directe gang naar de bijstand met volledig lege
handen. Geen mens die daar een punt van maakt. Heb je een bedrijf dan ben je
verdacht, je draagt in ieder geval te weinig bij. Dat is de politieke
werkelijkheid van vandaag.

Zo las ik in het FD dat de staatssecretaris het aandeel winst dat zelfstandige
ondernemers mogen aftrekken, van 14% naar 12,7% gaat. De krant schrijft dat dit
de overheid 180 miljoen oplevert. Ik zou zeggen dat het de ondernemers 180
miljoen kost. Het is allemaal nodig omdat de eerder begrote fiscale opbrengsten
van multinationals tegenvallen. Inderdaad ja ondernemers mogen dit gat
dichtlopen. En ja dat zijn de mensen die voor eigen rekening en risico de kolen
uit het vuur halen.  En waarom val ik daarover want die 180 miljoen is immers
kleingeld. Precies daarom. Het zijn kleine aanpassingen waar niemand zicht tegen
kan verweren. Tijdens de wedstrijd zet de staatsecretaris de doelpalen steeds
een stukje verder uit elkaar. Niemand die er iets aan kan doen.

Het staat ook in schril contrast met multinationale techbedrijven die in
Nederland een schitterend wingewest zien volgens de oud Hollands koloniale
begrippen. Je maakt gebruik van de infrastructuur en de aanwezige rijkdom maar
de miljarden winst verhuizen sinds jaar en dag naar de Bahama’s en wat doet de
staatsecretaris, inderdaad geen bal. Gewoon nog wat extra winst van het MKB
afromen omdat niemand er iets tegen doet.  

Het zijn allemaal details. Maar als ik de nabeschouwingen wat op een afstand
volg gaat het plots over bestaanszekerheid. Maar geloof me die bestaanszekerheid
is niet weggelegd voor zelfstandige ondernemers. Daar is geen oog voor. Die koe
moet langzaam maar zeker leeggetrokken worden. 




 *Het zijn inderdaad los uit de pols berekeningen. 

 


Gepost door DWVTS op 15:50 0 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest




ZATERDAG 11 FEBRUARI 2023


DEZE VERMEER WORDT U AANGEBODEN DOOR CALVÉ PINDAKAAS.




De Vermeer tentoonstelling. Daar moet je geweest zijn. Je moet er niet alleen
geweest zijn je moet ook vertellen dat je er geweest bent. Je moet het laten
zien. Op de foto met een Vermeer, mooier word het deze dagen niet. Nu ben ik
voor activiteiten die bijdragen aan het onder de aandacht brengen van kunst die
laat zien waar we vandaan komen maar toch knaagt er iets. Ja over getallen, de
rol van musea, de politieke invloed en de marketing van een nieuwe
tentoonstelling.  



Musea waren sinds jaar een dag de plek waar je dingen kon zien die je ergens
anders niet kon zien. Kunst in al zijn varianten. Plekken van verwondering,
kennis maken met culturen. Je kon er dingen zien waar je je best voor moest doen
om er iets van te begrijpen. Tentoonstellingen zien die je boos maakte.
Aanklachten tegen de samenleving. Politieke statements. Reflecties van
culturele ontwikkelingen gezet in historisch perspectief. De ontwikkeling van
cultuur zelf.

Dat is radicaal veranderd. De ene tentoonstelling wordt met nog meer geweld
onder de aandacht gebracht dan de andere. Het succes wordt bepaald door de
kijkcijfers. Musea die met elkaar concurreren om de aandacht. En ja om de share
of wallet zoals dat zo mooi heet. De portemonnee van de consument is immers niet
van elastiek.

Musea hebben altijd al kunnen rekenen op mijn aandacht. Ik maakte de
kunstacademie af en ja dan krijg je er ook vijf jaar kunstgeschiedenis bij. Geen
tegenzin, ik heb nog steeds nu jaren later wel ergens het idee dat ik die kennis
van de hedendaagse kunst en de geschiedenis zou willen verdiepen. Ik beschouw
mezelf ook niet als kunstkenner of iets dergelijks. Ik weet er wel iets van zo
is het meer.

Vermeer trok mijn aandacht al ergens in 1970 toen ik, in wat nu groep zeven heet
op de basisschool, mijn eerste spreekbeurt gaf. Beetje vreemde keuze tussen alle
spreekbeurten over konijnen, poezen en paarden dat wel maar toch iets minder
vreemd nog als mijn tweede spreekbeurt die de Etrusken en hun cultuur
behandelde. Maar dat terzijde. Ik kijk daarom denk ik ook met bovengemiddelde
interesse naar musea en wat er zoals te koop is. Ergens had ik altijd wel een
idee dat ik ergens een rol zou kunnen spelen in een museum. Mooie
tentoonstellingen maken. Mensen verbinden met kunst. Marketing laten werken voor
kunst.

Afgelopen week las ik een artikel in NRC, over de inmengen van de politiek in
het beleid van Het Stedelijk. Over de samenstelling van de collectie, de
samenstelling van kunstenaars die geëxposeerd worden. Of de schuinsmarcheerder
Picasso nog wel een plek zou kunnen hebben in een museum.

Het politieke bestuur van Amsterdam heeft daar ideeën over en om die ideeën
kracht bij te zetten wordt gewezen op de jaarlijkse subsidie die wordt verstrekt
om het museum draaiend te houden. Hoewel Amsterdam een politiek bestuur heeft
dat zegt progressief te zijn laat het vooral zien dat er conservatief wordt
gedacht en gehandeld. Wie betaalt bepaalt, lijkt mij immers niet echt een
progressieve gedachte.

Maar het probleem zit dieper. Van het idee dat marketing en kunst een goed
cocktail zouden kunnen maken ben ik niet meer zo zeker. Musea zitten inmiddels
vrijwel allemaal aan het overheidsinfuus en de beweging die Amsterdam laat zien
geeft vrij goed weer dat dit niet zonder risico is. Politiek die bepaalt welke
kunst getoond moet worden kennen we eigenlijk alleen van afschrikwekkende
regimes. Het is misschien wel daarom dat we niet massaal verontrust zijn als we
dit soort berichten lezen. Het staat te ver van ons af. In Nederland zal zoiets
nooit gebeuren.

En of het nog  niet ingewikkeld genoeg is kan de politiek dus invloed uitoefenen
op de samenstelling van je collectie. Wat zoveel kan betekenen dat je een
collectie bouwt rondom kunst en kunstenaars die passen binnen het op dat moment
gangbare politiek correcte idioom maar waarvoor mensen niet in de rij staan. Het
gevolg daarvan is dat er nog meer subsidie moet komen om het museum überhaupt
open te houden. Je werkt dus aan je eigen ondergang.

In deze context vind ik zo’n tentoonstelling van Vermeer waar schijnbaar
iedereen zich en public mee wil verbinden ook aantonen dat dit systeem niet
werkt. Dat het Rijks zich langs dezelfde lijn wil ontwikkelen als de Efteling,
met steeds een snellere achtbaan. Of als de commerciële televisie die zonder
commercials geen bestaansrecht heeft. Waardoor je er geen programma of film meer
kunt kijken. Het centrale product vermoord door de commercie. Deze Vermeer wordt
u aangeboden door Calvé pindakaas. Dat idee.

Musea zijn in de ban van de marketing. Van de kijkcijfers. Het succes van een
tentoonstelling hangt nauw samen met de bezoekersaantallen. En ja als je veel
bezoekers wilt trekken moet je kunst verkopen die een breed publiek aanspreekt.
Dat zoiets niet perse samengaat met kunst die weergeeft waar de maatschappij
zich naar toe beweegt is evident. Net als het idee dat musea onderwerpen
voorrang zullen geven die niet perse van belang zijn maar gewoon goed zijn te
vermarkten. Zo bezien vormen marketing en musea geen goed huwelijk en je hoeft
geen kunstgeschiedenis gestudeerd te hebben om te begrijpen waar deze weg naar
toe leidt.

Zo zien we de worsteling van musea die enerzijds opgejaagd worden door de
kijkcijfers en anderzijds moeten nadenken over de samenstelling van de collectie
onder druk van de subsidie van het publieke bestuur. Een overheid die
voorwaarden stelt aan het functioneren van musea. Het zijn twee krachten die
elkaar naar de afgrond drijven. Immers hoe meer geld jezelf in het laatje brengt
hoe minder je aan de subsidie kraan hoeft te hangen. Hoe meer subsidie je krijgt
des te afhankelijker je bent van de heersende opvattingen van een politieke
passant.

Ben je uiterst succesvol dan heb je geen subsidie meer nodig maar zit je op de
snelweg naar alleen maar populaire aansprekende onderwerpen. Het kan, maar je
wordt een soort RTL of SBS en of dat nu succesformules zijn valt te betwijfelen.
Kunst moet onafhankelijk zijn. Niet onderdeel van een politieke opvatting. Maar
meer nog zie ik een museum als het Rijks liever als een stoffig en saai
instituut dat streeft naar een perfecte weergave van de Nederlandse kunst in
historische context dan als een soort Disneykanaal.

Het idee dat musea er zijn voor een breed publiek is een commercieel verzinsel.
De oorsprong van de ellende. Musea zijn er voor een klein publiek. Dat mag ook
best gesubsidieerd worden het is immers van groot belang. Een grote attractie
verhult slechts dat mensen geen interesse in een museum hebben. Je lijkt
succesvol maar het betekent niets. Mensen komen voor je achtbaan maar het
spookslot ligt er nog steeds verweesd bij.


Gepost door DWVTS op 12:30 0 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest




WOENSDAG 4 JANUARI 2023


DE DIGITALE VERGIFTIGING VAN EEN GENERATIE WIE IS DAAR EIGENLIJK
VERANTWOORDELIJK VOOR?





Zonnepanelen op het dak, ja gaaf. Zelf stroom maken en natuurlijk zit daar een
app bij. Hoeveel stroom je maakt en wanneer je de meeste stroom maakt. Dat je
buurman aan je vraagt hoeveel stroom je gister hebt geproduceerd. Niet dat je er
invloed op hebt maar je kan het allemaal bijhouden. Handig. 



En ja die elektrische auto. Dat je net gebeld wordt of het wel verstandig is om
de ruitenwissers aan te zetten om dat je onderweg bent naar Groningen. Of dat
niet teveel stroom gebruikt. Je kan het volgen in een app. Even checken. Wanneer
is het nu het goedkoopst om die auto op te laden. En waar. Is er een laadpaal
vrij op het moment dat ik ‘m nodig heb. Gelukkig kan ik dat regelen met mijn
phone.

En een laadpas die moet ik hebben, daar zijn er een heleboel van maar welke is
waar en wanneer het meest voordelig. Ik Google het even op mijn phone want waar
vind je anders die informatie? Ik reis met de trein maar wanneer koop je een
ticket en moet je eigenlijk op daluren reizen. Wanneer is het goedkoop en
wanneer is het duur. Even checken. Wat geldt voor je treinkaartje geldt voor elk
ticket. Je huis, daar heb je een app voor, dynamisch stroom inkopen. Handig kan
je precies zien wanneer je je vaatwasser het beste kan laten draaien. Even
checken. Hoe doe je dat eigenlijk zonder phone?

En die warmtepomp. Hoeveel energie produceer ik nu en ik heb ik eigenlijk wel
zoveel stroom nodig. Kan ik tegenwoordig allemaal in mijn phone managen want ik
heb namelijk een smart energie meter. Wat moet je eigenlijk zonder beginnen.
Even checken. Ja en die lekstroom. Dat je apparaten aan hebt staan die stroom
lekken. Daar heb je gelukkig een app voor. Dat je die vervloekte lekstroom kan
opsporen. Zo krijg je controle. Zit je in de kou op de bank ja toch een beetje
eigen schuld had je je energie maar beter moeten managen. Teveel lekstroom.  

Je pakketje wordt thuisbezorgt. Maar wanneer, je kan het volgen in je app. Je
ziet precies waar de bezorger is. Even checken. En wanneer die komt. Echt
handig. Want je boodschappen doe je ook met een app. En ja bankieren dat doe je
allemaal zelf net als verzekeren. Veel efficiënter. Alles regel je zelf, echt
handig.  En als je iets bestelt. Dat regel je gewoon online. In je phone. Er
zijn dertig wachtenden voor je. Ga maar naar het internet daar kan je zelf de
service regelen. Dat het twee maanden kost om een kapotte vaatwasser te fiksen.
Gewoon even in je mail kijken daar verschijnt vanzelf een afspraak. Even
checken. Gewoon dertig keer per dag je mail checken of honderd keer. Honderd
mailtjes per dag wie draait zijn had daar nog voor om. Even mijn phone pakken.
Oh wacht ik krijg net een appje.

Afval daar heb ik een digitale pas voor. Handig geregeld per 1 januari krijg ik
een extra afrekening per klepbeweging, hoe dat precies werkt daar heeft de
afvalverwerker een app voor. Echt handig kijk het maar even na. De overheid
maakt digitale stappen. Regel alles online. We hebben er een taak bij overdag
werken en ’s avonds je leven managen. In je phone.

Ik moest er aan denken toen ik vanmorgen via Mark Vletter werd gewezen op een
artikel in de Volkskrant dat ging over onderwijs en aandacht.

“Het Nederlands onderwijs maakt z’n leerlingen en docenten fysiek en mentaal
ziek.

Onderwijs kent de meeste burn-outs onder het personeel en ook 46 procent van de
leerlingen ervaart (nogal) veel druk door school. Het Health Behaviour in
School-aged Children-rapport 2021 concludeert: ‘De stijgingen in
psychosomatische klachten en mentale problemen in de laatste vier jaar zijn
ongekend groot.”

We praten als marketeers veel en vaak over het verbeteren van de wereld. Over
purpose. Over hoe je je als merk manifesteert in deze wereld. Ja ik ben
criticaster. Ja ik geloof dat we veel meepraten over purpose oplossingen die ons
eigenlijk wel conveniëren. De meepraten-over-de-ver-van-mijn-bed-oplossingen als
vervanging van de dingen die verkeerd gaan recht onder je neus. Meepraten over
onderwerpen die goed klinken maar niets kosten. 

Standpunten innemen die goed overkomen in de media. Inclusiviteit prediken die
niet ingrijpt in de bedrijfsprocessen dat soort purpose hebben we het
liefst. Terwijl marketeers in media op de inclusieve trom roffelen worden meer
dan 2.5 miljoen mensen die niet beschikken over de juiste digitale vaardigheden
zonder pardon aan de kant geschoven. Iedereen moet meedoen galmt het over de
bureaus. Purpose zonder kosten. Dat is de richting. Geen moeite. Geen kosten.

Je kan de tv niet aanzetten of het gaat over duurzaamheid. Maar de duurzaamheid
van onze maatschappij. Over hoe we met elkaar omgaan, over kinderen. Hoe zit het
daar eigenlijk mee. De jeugd is de toekomst hoor ik altijd maar wat doen we daar
dan mee? Wat laten marketeers op dat vlak zien. Welk voorbeeld geven we. En wat
voor rol speelt marketing als het gaat om de weg wijzen. Waar duwen we die
consument eigenlijk naar toe en hoe past dat in een maatschappelijke
verantwoordelijkheid. Wat doen we met de signalen die zo helder zijn. De
digitale vergiftiging van een hele generatie, wie is daar eigenlijk
verantwoordelijk voor? Iemand die zijn vinger durft op te steken?

“De smartphone zo schrijft Albert Mark van Leeuwen vandaag in de Volkskrant. Ik
heb onze vijfde- en zesdeklassers hun mobiel laten uitlezen om te berekenen
hoeveel van hun wakkere tijd ze op hun schermpje kijken. Gemiddeld zo’n 25
procent. Overdag besteden leerlingen een kwart van hun tijd aan een apparaat dat
twintig jaar terug nauwelijks invloed had. 22 van de 188 leerlingen besteden
meer dan 40 procent van hun tijd aan het kijken naar hun mobiel. Hoe je de
kwaliteit van het onderwijs ook wil verbeteren, dit is de goedkoopste en
eenvoudigste maatregel: je moet de tijd die je met je leerlingen krijgt,
afschermen van de schermen die kinderen mentaal en fysiek beperken”

Het is alweer een tijdje geleden maar in 2018 was het wereldnieuws. Techbazen
verboden hun kinderen om de smartphone te omarmen. “De top van Silicon Valley
geeft in zijn thuisomgeving al langer blijkt van een grote voorzichtigheid
tegenover technologie,” zegt Nellie Bowles. Zij tonen zich al langer
bezorgd over de mogelijke schadelijke gevolgen voor hun kinderen. Onder meer Tim
Cook, chief executive van Apple, gaf eerder dit jaar al te kennen dat zijn neef
geen sociale media mocht gebruiken. Bill Gates verbood zijn kinderen lange tijd
het gebruik van smartphones. Wijlen Steve Jobs, voormalig topman van Apple,
sprak zich in gelijkaardige bewoordingen uit, net zoals investeerder John Lilly,
gewezen chief executive van Mozilla. Chris Anderson, voormalig topman van Wired,
is dezelfde mening toegedaan, net zoals Mark Zuckerberg van Facebook.”

In de periode na die verontrustende berichten uit Silicon Valley was er niet
waarschijnlijk niet één marketeer die terughoudend was om de consument richting
de smartphone te duwen. Terwijl de signalen onmiskenbaar waren. We weten het
precies. Volwassenen zitten al de hele dag in die phone en allang niet meer
omdat het leuk is. Nee je leven zit in dat ding. De wachtrijen. Je
pensioeninformatie, je klantenkaart en je ticket voor een kano tocht over de
Amblève. Je sleutels zitten erin. Je foto’s en je wachtwoorden natuurlijk.

Wat voor voorbeeld geef je dan de kinderen.

Niet alleen kinderen worden geconfronteerd met de schadelijke gevolgen van die
phone. Het gaat verder en dieper. Onderhand ben je je leven digitaal aan het
managen. Allemaal informatie die je moet structureren en een plek moet geven. En
als er iets misgaat sta je in de wachtrij, had je het maar beter moeten
regelen. Het percentage Nederlanders dat zich psychisch niet goed voelt, is nog
nooit zo hoog geweest, misschien missen we de olifant in de kamer gewoon wel. 

De cijfers uit het onderwijs zijn ronduit verontrustend en je hoeft geen
raketgeleerde te zijn om te doorzien dat opvoeders een belangrijke rol in dat
systeem hebben. Opvoeders die hun leven in de phone hebben zitten. De energie
managen, de bankzaken, de reizen, het weer en de mail checken. Facebook, Twitter
en de foto’s. En Linkedin natuurlijk welke professional kan nog zonder. Even
checken. Wat voor voorbeeld is dat eigenlijk. Een betere wereld is misschien ook
wel een wereld die niet wordt gedomineerd door een phone. Daar zou je over na
kunnen denken. Hoe het anders moet is nog niet helder maar dat verandering
begint bij bewustwording lijkt mij helder.


Gepost door DWVTS op 13:11 0 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest




WOENSDAG 9 NOVEMBER 2022


IN DE RETAIL EN DE HORECA TEKENT ZICH EEN NIEUW DRAMA AF, PUNTJE VAN AANDACHT
MISSCHIEN.




Nog niet eerder was het consumenten vertrouwen zo laag als de afgelopen twee
maanden daar begin je dan je dag mee. De meerderheid van de consumenten stelt
grotere aankopen voorlopig even uit zo schrijft het CBS. De inflatie wordt als
boosdoener aangevoerd. Ja en wat zijn grotere aankopen? Voor het ene gezin is
dat wellicht een tv terwijl voor een ander gezin een nieuw paar schoenen al een
grotere aankoop kan zijn. Over de hele breedte is er inmiddels sprake van
pessimisme.



In de meeste gevallen is zo’n sterke daling van het vertrouwen de inleiding tot
een recessie maar eerlijk gezegd is ook het begrip recessie inmiddels aan
inflatie onderhevig. Er wordt zelfs gesproken over een nieuw soort recessie.
Gooi maar in mijn pet zou ik zeggen. Economen discussiëren inmiddels ook volop
of de gehanteerde inflatiecijfers eigenlijk wel kloppen. De energieprijs wordt
bijvoorbeeld volledig meegenomen terwijl mensen met een langer lopend contract
nog steeds de oude lage prijs betalen en eigenlijk nog niets tot weinig merken
van de gestegen prijzen.

Als we een spade dieper kijken zien we nog wel meer puntjes van aandacht, de
snel opgelopen rente bijvoorbeeld, voor ondernemers is rente een serieuze
aangelegenheid. De afgelopen tien jaar kostte geld weinig tot niets. Of dat goed
of slecht is laat ik in het midden maar het betekende wel dat een nieuwe
machine, wat extra krediet om te groeien of een nieuwe huisvesting voor
bedrijven die het aardig voor elkaar hadden goed te financieren waren. Daar
lijkt voorlopig een einde aangekomen.

Groeien bleek ook belangrijker dan geld verdienen en zo zagen de afgelopen tien
jaar tal van internet ventures het licht. Je hoefde immers geen geld te
verdienen. Op de bank kreeg je geen euro rente voor je geld dus beter investeren
in groei. Je geïnvesteerde euro groeide dan als het ware vanzelf. Het zorgde
voor een vloedgolf van investeringen. Er werd ongelooflijk veel lucht in
groeiende ondernemingen gepompt ook al verdienden ze geen dubbeltje. De
stijgende rente zal ervoor zorgen dat die lucht eruit loopt en dat zal gepaard
gaan met het verlies van banen.

De juistheid van de cijfers mag dan ter discussie staan het gehanteerde
inflatiecijfer vormt wel degelijk het uitgangspunt voor de salarisrondes. De FNV
ziet zijn kans schoon en heeft er geen moeite mee om iets van 14% salaris
verhoging als inzet te noemen. De minimumlonen stijgen volgend jaar in ieder
geval met 10%. En ja ook de huur werkt met de CBS index als maatstaf. Die
verhogingen krijgt de gemiddelde ondernemer gewoon voor zijn kiezen plus ja de
energierekening. Je hebt allerlei energiecontract mogelijkheden maar linksom of
rechtsom ga je bij het aangaan van een nieuw contract heel veel meer betalen.

Natuurlijk heb je elk jaar met prijsverhogingen te maken maar een kind kan zien
dat dit een extreem giftig cocktail is.

Veel ondernemers maken op dit moment de gang naar hun opdrachtgevers. Zeg maar
het wat kleinere dienstverlenende MKB tot en met de ZZP er die thuis ook
geconfronteerd wordt met hogere lasten. Daar ontwikkelt zich een onprettig spel.
De tarieven moeten omhoog en je mag aan inkoop uitleggen waarom dat zo is. Alsof
ze zelf geen krant lezen. Alsof je in een parallel universum leeft.

In een onderhandeling haal je eigenlijk alleen een goed resultaat als je zelf
ook een aardige positie hebt. Dat je nee kan zeggen als het niet goed voor je
uitpakt. Corona holde echter de vermogens uit, niet alleen vermogens verdampten
ook de mentale weerbaarheid van ondernemend Nederland verdampte. Dat je ’s
morgens wakker wordt en denkt ík wil niet meer, nee, niet nog een keer.’ Dat is
geen goed vertrekpunt in een onderhandeling. Ik voorspel dan ook dat de marges
verder terug zullen lopen ten faveure van het grootbedrijf dat met sterke
kasposities wel aan de goede kant van de onderhandelingstafel zit. De groten
worden groter de kleinen zullen zwakker worden. 

In de Retail en de horeca tekent zich een nieuw drama af. Je hebt misschien wel
genoeg klanten maar door een contraproductieve fiscale prikkel werken mensen
liever wat korter. Die rekensom is niet zo moeilijk. Als 32 uur werken ongeveer
net zoveel oplevert als 40 dan hoef je niet lang na te denken. Natuurlijk, niet
alleen die negatieve prikkel speelt een rol ook het breed gedragen idee dat
vrije tijd waardevoller is dan werk heeft zich in tijden van ongekende
economische voorspoed stevig verankerd in het brein. Werken is eigenlijk gewoon
onhandig, het kost te veel tijd.

Het gevolg is overal een voelbaar tekort aan mensen. Je kan wel op een terras
gaan zitten maar als niemand je helpt is de lol er snel vanaf. Je kan wel een
winkel binnenlopen maar als niemand aandacht voor je heeft ga je een deurtje
verder. Dat kost handen vol geld. Deze ontwikkeling moet je eigenlijk zien tegen
het licht van de eerder door Corona uitgeholde financiële reserves. De overheid
bedacht tal van maatregelen om ondernemers door de Corona tijd heen te helpen,
met succes maar dan wel tot op zekere hoogte.

De overheid deed de deur voor veel ondernemers gewoon op slot. De beruchte lock
downs ingesteld voor het algemeen belang kosten bergen geld. Jouw zaak ging
dicht voor het algemeen belang zeg maar en om de tijd door te komen mocht je
belasting betalen uitstellen. Goed beschouwd een vorm van
overlevingsfinanciering. Een financiering zo bedacht dat ondernemers het op een
later tijdstip wel terug zouden kunnen betalen. Later zou immers alles weer
worden als voor Corona en dan kon iedereen zijn schuld gewoon netjes aflossen.

Dat bleek een beetje een slordige inschatting. Voorspellen is moeilijk zeker als
het om de toekomst gaat. Toch werd daar een voorschot op genomen. Er kwam een
oorlog die zand in de tandwielen van de logistieke keten strooide. In de drang
om klimaatafspraken na te komen werd de eigen rotzooi uit het zicht verplaatst
naar Rusland. Wat ze in Rusland met de mensen, de planeet, de lucht of de huizen
van mensen uitspoken kan ons niet veel schelen. We kopen het gas gewoon goedkoop
in bij Poetin en halen zo wellicht mooi wel onze eigen doelen. Dat bleek een
miscalculatie.

Het gevolg van dit beleid is een torenhoge energierekening, hard oplopende
salariskosten en huren die door het dak gaan. Klanten die niet geholpen kunnen
worden door een gebrek aan personeel. Een kat en muisspel met je opdrachtgever
om je gestegen kosten in je tarief te krijgen. En heb je dan een klant in je
winkel of op je terras dan wordt die ongelukkig bij het zien van de kassabon.

Gelukkig roepen politici om het hardst om nog wat meer uit de ondernemersruif te
halen. De omzetten stijgen zou je kunnen zeggen maar al je wat beter kijkt zie
je de omzetvolumes afnemen. Dat betekent simpelweg krimp en dat kan je nu
eenmaal niet oneindig compenseren met hogere prijzen. We kijken bovendien naar
een elastiek. Als er iets verandert gebeurt dat niet onmiddellijk dat kost even
tijd. Het teruglopende vertrouwen zal zich uiteindelijk vertalen naar minder
consumptie.

De verhouding tussen ondernemers en de politiek lijkt inmiddels duurzaam
verstoord, vandaar ook dat in dit jaar, waar alle seinen voor ondernemers
feitelijk op rood lijken te staan, werd besloten om het lage vpb belastingtarief
te verhogen en de drempel om daarvoor te worden aangeslagen verlaagd. En heb je
dit dan allemaal overleefd dan wacht aan het einde van jaar de fiscus om het
laatste kwartje dat je verdiende op te eisen voor het aflossen van de Corona
schuld die nog open staat.

Puntje van aandacht misschien.


Gepost door DWVTS op 14:40 1 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest




MAANDAG 19 SEPTEMBER 2022


PATAGONIA. VERTROUWEN IS GOED, CONTROLE IS BETER.




De afgelopen jaren zijn we ons steeds drukker gaan maken over de industrielobby.
Dat de industrie een zetel koopt aan tafel van de politiek. Het is mainstream
dat zoiets onwenselijk is. Niet voor niets hebben we een overheid waar we via
WOB (wet openbaarheid van bestuur) procedures transparantie kunnen eisen. Dat we
inzage kunnen krijgen in de manier waarop besluiten tot stand zijn gekomen. Tot
vandaag vinden we dat door het volk gekozen politici de koers moeten bepalen op
een zo’n tranparant mogelijke manier.



Dat dit heftige emoties oplevert zagen we in het nabije verleden. Baudet die
geen inzage wil geven in zijn inkomsten. De flat van Pechtholt. De techmiljonair
die een miljoen doneerde aan D66. Wilders die de herkomst van zijn sponsors in
het vage houdt. De bonnetjes affaire bij de VVD. Elk bonnetje moet te
verantwoorden zijn en is er een bonnetje zoek dan kan dat zomaar meerdere
bewindslieden de kop kosten. Prima, vertrouwen is goed controle is beter. 

Zo varen we in Nederland. Je moet alles kunnen verantwoorden, elk bonnetje en
zelf in die omstandigheden zien we dat WOB verzoeken maanden en zelfs jaren
getraineerd kunnen worden. De politiek is verantwoordelijk voor de koers en de
fossiele industrie vecht samen met de alcohol- en nicotinefabrikanten en de
vlees- en automobielindustrie om een plek aan de lobbytafel waar de gokindustrie
al breed op pluche vertegenwoordigd is.

Dat willen we niet. Politiek gaat immers niet samen met het bedrijfsleven. Ik
dacht dat dat een glashelder gegeven was tot dit weekend.

De eigenaar van Patagonia geeft zijn bedrijf weg konden we lezen. Eigenaar Yvon
Chouinard van het outdoor concern Patagonia liet de pers optekenen “Instead of
‘going public,’ you could say we’re ‘going purpose’,” De aarde als enige
aandeelhouder, dat is zijn verhaal. Patagonia heeft een geschiedenis in purpose
en behoort tot de lievelingen van de purpose industrie. Dat wil zeggen binnen de
marcom community. De eigenaar is nu in de tachtig en denk actief na over zijn
nalatenschap. Dit weekend werd duidelijk hoe die is vormgegeven. Je kon overal
lezen dat hij het bedrijf heeft weggegeven en dat alle toekomstige winsten,
geschat op jaarlijks een miljoen of honderd, naar klimaatdoelen gaan. 

In het kort, de eigenaar heeft besloten om zijn bedrijf onder te brengen in twee
stichtingen. De ene stichting heet Holdfast Collective en krijgt 98% van de
aandelen. Deze stichting gaat de toekomstige dividenden verdelen. Dividenden die
worden aangewend om goede dingen te doen voor het klimaat. Ik geef toe dat dit
ruim genomen is maar veel meer weten we ook niet. Nou ja behalve dan dat het
uitdrukkelijk is vastgelegd dat er onbeperkte hoeveelheden geld naar politieke
doelen mogen gaan. In het tweede vehikel ‘the Patagonia Purpose Trust’ zitten de
aandelen met het familiestemrecht. De belangrijkere zaken. 

De board van dat tweede vehikel wordt gevormd door de kinderen van de oprichter.
Patagonia blijft zo ook in de toekomst een bedrijf dat gericht is op winst maken
en de familie blijft controle houden over het bedrijf. De toekomstige winsten
krijgen een bestemming richting goede dingen doen voor het klimaat maar een
onderneming is geen kassa en winst is een wat fluïde begrip. Winst is immers het
resultaat van de inspanningen van het bedrijf. Op deze manier kan het bedrijf
blijven investeren in wat maar nodig wordt geacht. De nazaten van de oprichter
maken de dienst uit. Wat dat voor de toekomstige winstontwikkelingen zoal
betekent kan niemand overzien. Nu maakte ik het afgelopen weekend wat
kanttekeningen bij deze constructie maar je begrijpt dat dat niet in dank werd
afgenomen.

Zo schrijft Bloomberg die dit verhaal aanzwengelde “Still, the moves mean
Chouinard won’t have to pay the federal capital gains taxes he would have owed
had he sold the company, an option he said was under consideration. On a $3
billion sale, that bill could be more than $700 million. It also helps Chouinard
avoid the US estate and gift tax, which is a 40% levy on large fortunes when
they’re transferred to heirs”

Nu zou je kunnen zeggen als je het bedrijf niet verkoopt vindt er geen transfer
van eigendom plaats en is het volkomen logisch dat je in dat geval geen
belasting betaalt. Daar kom ik zo op terug. Er vindt immers weldegelijk een
transfer plaats, de kinderen hebben zitting in het bestuur dat gaat over de
aandelen met stemrecht en besturen zo daadwerkelijk de dagelijkse business. Dat
je op deze manier 40% belasting niet uit eigen zak hoeft te betalen is dan een
mooi meegenomen toevalligheid zal ik maar zeggen.  

Wat betreft de verkoop van het bedrijf zegt oprichter Chouinard dat zoiets niet
aan de orde is want toekomstige eigenaren zouden zomaar kunnen doen wat hijzelf
tot nu toe met het dividend deed en waarmee de familie, die privé goed is voor
honderden miljoenen, aardig in bonus raakte. Nee het gaat om de toekomst en het
klimaat. Prima, dat kan je bent immers privé eigenaar.

Dat de optie om gewoon de boel te verkopen niet aan de orde kwam verwonderde mij
ook wat. Als het gaat om het klimaat is er urgentie. We moeten op korte termijn
immers doelen halen, niet over vijftien jaar. De waarde van het bedrijf wordt
volgens deskundigen geschat op een miljard of drie. Niet onaardig. Na aftrek van
belastingen zeg maar iets van 700 miljoen, die de overheid zou kunnen helpen bij
het halen van die klimaatdoelen, blijft er een slordige twee miljard dollar over
die op korte termijn gedistribueerd zouden kunnen worden over tal van
instellingen die vandaag dat geld nodig hebben. Maar goed zo is het niet
besloten.

Het zou de eigenaar, die nooit onder stoelen of banken heeft gestoken dat hij
zich geen ondernemer voelt, verlost hebben van een last en de klimaatdoelen
direct geholpen. Maar nee dus. Het bedrijf is nu fiscaal vriendelijk onder de
hoede gekomen van zijn kinderen die er mee kunnen doen wat ze zelf willen. Nou
ja behalve de winst dan die kan je niet zomaar in eigen zak steken. En daar kom
ik eigenlijk bij mijn punt. Dat ondernemers over hun graf willen regeren is
immers niets nieuws.

Dat ondernemers denken dat alleen zij weten hoe je de wereld kan redden wisten
we al. Dat je gebruikt maak van alle fiscale opties, niets nieuws. Nou ja dat
zoiets met zoveel onvoorwaardelijke loftuitingen gepaard zou kunnen gaan in
marketingkringen is wel een nieuwe dimensie.

Wat ik persoonlijk belangwekkend vind is het kopen van die politieke invloed.
“While many billionaires make living donations with tax and estate planning as
the primary considerations, Chouinard seems to have structured his Patagonia
transfer with at least a few purposes in mind. Holdfast is a 501(c)(4),
a nonprofit that can make unlimited political donations — unlike its cousin, the
501(c)(3). For that reason, any giving to a 501(c)(4) isn’t eligible for
income-tax deductions. In addition, the Patagonia founder will owe $17.5 million
in gift taxes for the shares he transferred to the trust”

Dat je bedrijven de macht geeft om invloed uit te oefenen op de politiek zonder
controle. Ik neem tenminste aan dat je geen WOB verzoek kan indienen bij
Holdfast Collective en dat je dan toch denkt dat zoiets goed uitpakt. Het
toejuichen van dit soort ideeën staat in mijn optiek haaks op de kritiek die
wordt geuit naar bedrijven uit allerlei sectoren die zich jarenlang inkochten
aan de politieke onderhandelingstafels. Of is het gewoon selectief winkelen in
belangen, heb je een praatje in je eigen richting dan is het beïnvloeden van
politiek goed, past het niet in jouw straatje dan is het kopen van politieke
invloed fout. Die denkrichting. Niet iets principieels maar gewoon wat uit de
losse pols opportunisme. 

Laat ik een simpel voorbeeld geven. Kernenergie is niet onomstreden. Zo zijn er
stromingen die het zien als groene energie en stromingen die het zien als giftig
afval. Wat nu als Holdfast Collective het purpose vehikel van de familie
kernenergie definieert als groen. En wat nu als een lobbyclub jaarlijks 25
miljoen euro ter beschikking krijgen om de media te beïnvloeden om een
kernreactor in het Ijmeer te realiseren. Waarin verschilt dat dan van de
fossiele industrie, de alcohol- en nicotinefabrikanten die zich via lobbyclubs
een plek aan de politieke onderhandelingstafel proberen te verwerven.

Ik twijfelde zeer of het nog zin heeft om een kanttekening te plaatsen in deze
stroom van loftuitingen en ja ik verbaas me over de stelligheid waarmee goed
doen schijnbaar onvoorwaardelijk als goed doen wordt omarmd. Het lijkt er zelfs
op dat belastingontwijking gedoogd kan worden als de ontwijker maar aangeeft
goede bedoelingen met het geld te hebben. Dat je daarmee de maatschappij tekort
doet wordt voor lief genomen.

“Still, Ray Madoff, a professor at Boston College Law School, said there’s
a broader question of whether the ultra-wealthy should be able to circumvent
taxes.“We are letting people opt out of supporting all the expenses of
government to do whatever they want with their money,” Madoff said. “This is
highly problematic from the point of view of democracy, and it can mean a higher
tax burden for the rest of Americans.”

Zoals filosoof Maarten Boudry schreef ‘Die denkfout ziet goede bedoelingen als
een soort morele vrijgeleide, die de bezitter immuniseert tegen kritiek’. Zodra
bedrijven zich met honderd miljoen dollar een positie kunnen verwerven aan de
politieke onderhandelingstafel is het wel degelijk opletten geblazen. Wat ze ook
zeggen. Vertrouwen is goed, controle is beter.


Gepost door DWVTS op 14:49 1 reacties
Dit e-mailen Dit bloggen! Delen op Twitter Delen op Facebook Delen op Pinterest


Oudere posts Homepage

Abonneren op: Posts ( Atom )


DE PAGINA'S VAN DEZE BLOG WORDEN STEEDS VAKER GELEZEN

913,871



ZOEKEN IN DEZE BLOG






TRANSLATE


Mogelijk gemaakt door Translate



DEZE ARTIKELEN WERDEN DE AFGELOPEN 30 DAGEN HET MEEST GELEZEN

 * De zin en onzin van creatief ondernemen ten tijde van een crisis.
   Het afgelopen jaar zagen we ze voorbijkomen. De creatieve ondernemers. De
   ondernemer die niet bij de pakken neer ging zitten, die toch maar ...
   
 * Het CBS bericht over stormachtige omzetgroei webverkopen maar vergelijkt
   appels met peren.
   “Pure webwinkels hebben in de eerste 11 maanden van 2015 bijna 17 procent
   meer omgezet dan in dezelfde periode van 2014. Deze omzetgroei ...
   
 * Het omvallen van V&D en Macintosh is misschien wel geen goed nieuws voor
   online retailers.(1)
   Vanmorgen werden we wakker met het nieuws dat V&D op omvallen staat.
   Vreselijk nieuws voor de medewerkers.  Het kwam bovenop het nie...
   
 * Patagonia. Vertrouwen is goed, controle is beter.
   De afgelopen jaren zijn we ons steeds drukker gaan maken over de
   industrielobby. Dat de industrie een zetel koopt aan tafel van de
   politiek....
   
 * In de Retail en de horeca tekent zich een nieuw drama af, puntje van aandacht
   misschien.
   Nog niet eerder was het consumenten vertrouwen zo laag als de afgelopen twee
   maanden daar begin je dan je dag mee. De meerderheid van de con...
   
 * Marketing leidt niet, marketing volgt. Het moment waarop je besluit te volgen
   bepaalt je leiderschap”
   Vanmorgen reageerde ik op een post van @aartLensink. Het ging over NFT’s. The
   spectator index rapporteerde dat de NFT markt compleet verdamp...
   
 * De stenen winkel kan leren van online aanbieders.
   Ik koop liever in een lokale winkel. Al was het maar omdat er een ongelijk
   speelveld is tussen de internationale online aanbieders en de lok...
   
 * Deze Vermeer wordt u aangeboden door Calvé pindakaas.
   De Vermeer tentoonstelling. Daar moet je geweest zijn. Je moet er niet alleen
   geweest zijn je moet ook vertellen dat je er geweest bent. Je ...
   
 * De nabeschouwingen.
   We zijn nog maar amper bekomen van de Corona maatregelen waardoor er meer dan
   200.000 bedrijven nog steeds op zoek zijn naar de nooduitgang....
   
 * Dat marketeers aan de knoppen van het vrije woord mogen draaien.
   Vanmorgen werd ik wakker met een interview van Musk. Ik vond het intrigerend.
   In hoeverre vinden we het een goed idee dat adverteerders bep...
   




ALS JE MIJN ARTIKELEN WILT GEBRUIKEN VRAAG DAN WEL EERST EVEN OM TOESTEMMING.





ONDERWERPEN

 * Marketing
 * Communicatie
 * Best gelezen
 * Positionering.
 * Retail




TADEK SOLARZ


Directeur / DGA Creative Marketing Group Nederland. Never stop exploring.



NEEM CONTACT OP



Naam




E-mail *




Bericht *









 * Navigatie
 * Wie is Tadek Solarz
 * Best gelezen






Copyright Tadek Solarz. Alle rechten voorbehouden. Thema-afbeeldingen van Jason
Morrow. Mogelijk gemaakt door Blogger.



Deze site gebruikt cookies van Google om services te leveren en verkeer te
analyseren. Je IP-adres en user-agent worden met Google gedeeld, samen met
prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen,
gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te
treffen.Meer informatieIk snap het
Oorspronkelijke tekst

Deze vertaling beoordelen
Je feedback wordt gebruikt om Google Translate te verbeteren