stadsmeisjeophetplatteland.nl Open in urlscan Pro
83.96.206.74  Public Scan

Form analysis
1 forms found in the DOM

Name: s2formwidget — POST

<form name="s2formwidget" method="post"><input type="hidden" name="ip" value="31.204.150.110"><span style="display:none !important"><label for="firstname">Leave This Blank:</label><input type="text" id="firstname" name="firstname"><label
      for="lastname">Leave This Blank Too:</label><input type="text" id="lastname" name="lastname"><label for="uri">Do Not Change This:</label><input type="text" id="uri" name="uri" value="http://"></span>
  <p><label for="s2email">Your email:</label><br><input type="email" name="email" id="s2email" value="Enter email address..." size="20" onfocus="if (this.value === 'Enter email address...') {this.value = '';}"
      onblur="if (this.value === '') {this.value = 'Enter email address...';}"></p>
  <p><input type="submit" name="subscribe" value="Subscribe">&nbsp;<input type="submit" name="unsubscribe" value="Unsubscribe"></p>
</form>

Text Content

 * home
 * Over mij

Navigate to...homeOver mij
 * Contact

Navigate to...Contact


HOU EENS OP MET DAT GELUL: KINDEREN WORDEN NIET AUTISTISCH VAN TV KIJKEN!

22 augustus 2017 / blogt over / 1 Comment

Ik kreeg het doorgestuurd van een collega, het ‘nieuws’ dat de oorzaak voor de
om zich grijpende autistenepidemie gevonden was. En dat het, uiteraard, weer aan
de opvoeding lag. Om de zoveel tijd wordt er weer zoiets de wereld in geholpen
en ik word er altijd zo verdrietig van. En boos. Dat ook vooral. Want daar ga je
dan weer, als autistenouder. Kun je wéér aan iedereen gaan uitleggen dat, néé,
jij je kind echt niet autistisch hebt gemaakt. Niet dat het zin heeft overigens,
want het is alsof je tegen een blinde muur staat te lullen. Het is namelijk
sowieso al moeilijk genoeg om mensen aan hun verstand te peuteren dat autisme
niet een soort zelfverzonnen, modernistisch excuus is om het gedrag van je
onhandelbare kind en jouw, in hun ogen, overduidelijk falend ouderschap te
vergoelijken, maar in combinatie met al die indianenverhalen die er constant
door Jan en alleman en allerlei vage websites en ‘onderzoeken’ de wereld in
geslingerd worden is het helemaal onbegonnen werk. En zo worden mijn zoon en ik,
en al die andere kinderen en ouders die iedere dag weer zo hun best doen om
gehoord, gezien en geaccepteerd te worden, iedere keer als we net één stap in de
goede richting hebben gezet weer linea recta terug het verdomhoekje in geschopt.

Lees ook: Ivanka Trump, hou toch je mond. Moeders hoeven geen advies van jou.

Als je een kind hebt met een gedragsstoornis, zoals het mijne, krijg je te maken
met heel veel vooroordelen. Dat kinderen tegenwoordig ‘allemaal’ een etiket
opgeplakt krijgen bijvoorbeeld. Dat het komt omdat ik hem heb laten vaccineren.
Of dat ‘ie helemaal niet autistisch is, maar gewoon een irritant rotkind dat
slecht is opgevoed. “Geef hem maar een weekje aan mij, dan zul je zien wat er
gebeurt”, hoe vaak ik dat niet heb gehoord. Ik weet trouwens precies wat er dan
gebeurt: helemaal niks. Een autist blijft namelijk een autist. Ook bij die
zogenaamd perfecte ouder die die onzin er wel eens even uit zal disciplineren.
Waarom? Omdat autisme niet iets is wat je kríjgt, maar wat je hébt. Het is
inmiddels al een hele tijd onomstotelijk vastgesteld dat autisme een aangeboren
afwijking is in de hersenen en dat er weliswaar een hoop verschillende varianten
bestaan, je veel kunt doen om er adequaat mee om te gaan en de symptomen minder
heftig te maken, maar dat je het niet kunt genezen. Dus nee, ook niet door je
kind ipv een tablet een houten trek-eend te geven, zoals op dit moment blijkbaar
opeens de opvatting du jour is.

Want, wordt er geroepen, kinderen van o tot 4 jaar zitten veel te vaak en te
lang achter beeldschermen. Dit zou de hersenontwikkeling belemmeren en ervoor
zorgen dat ze geen normaal sociaal leven opbouwen. Ze zijn, zo luidt de
conclusie, autistisch ‘geworden’. Virtueel autistisch. Maar, laat je die
kinderen een maand lang niet met beeldschermen in aanraking komen dan verdwijnt
het autisme als sneeuw voor de zon. Conclusie: de meeste kinderen met een
autisme diagnose zijn helemaal niet autistisch, die hebben gewoon luie ontaarde
ouders die van hun kinderen autisten hebben gemaakt. En tja, boontje komt nou
eenmaal om z’n loontje. Dat jullie het even weten, stelletje etiketten-geile
ouders met jullie zogenaamd gedragsgestoorde kinderen. Sluit Netflix af en ga
die kinderen godverdomme gewoon eens opvoeden! Zo. BAM.

Als autistenmoeder zeg ik: fuck you. Want: wat een bullshit. Kinderen worden
nergens autistisch van, ze zijn het gewoon. Waren het altijd al. En zullen het
ook altijd blijven. Mijn zoon kwam zo autistisch als een deur uit mijn
baarmoeder rollen en de eerste 3.5 jaar van zijn leven heb ik een strikt
non-beeldschermenbeleid gevoerd. En weet je wat? Hij werd niet ‘beter’. Zo gek,
hoeveel houten treinen en verantwoorde voorleesboeken ik er ook tegenaan smeet,
dat autisme verdween gewoon niet. Hij is meermaals door verschillende
doorgewinterde kinderpsychiaters door de mangel gehaald en het enige wat die
steeds maar zeiden was: “Tja, hartstikke autistisch. Niks aan te doen, mevrouw.”
Er was er op een gegeven moment zelfs eentje die mij aanraadde mijn zoon een
tablet cadeau te doen voor zijn verjaardag, nadat ik haar vertelde dat ‘ie,
ondanks al mijn verantwoorde vormenstoven, vingerverfmiddagen en ellenlange
buitenspeelsessies, nog steeds fladderend en sociaal gemankeerd door het leven
ging. Want van een uurtje Minecraften zou mijn ‘Leipe Loetje’ echt niet leiper
worden, verzekerde ze me. Rustiger wel trouwens, dus was haar dringende advies
dat ik misschien eens op moest houden mijn prikkelgevoelige kind met mijn
verantwoorde ouderschap zo hysterisch te maken door de hele tijd van alles van
hem te willen dat ‘ie helemaal niet kon. De volgende dag kocht ik een tablet
voor mijn zoon. Inmiddels is hij bijna 7 jaar en zit hij nog steeds niet in een
gesticht. En na een hele zomervakantie bijna alleen maar buiten spelen is hij
nog net zo autistisch als hij altijd al was. Terwijl hij vrijwel geen
beeldscherm heeft gezien.

Onzinnige bevindingen zoals deze beeldschermtheorie zijn niet alleen dom en
ongefundeerd, ze zijn ook nog eens gevaarlijk. Omdat kinderen, mensen, zoals
mijn zoon daardoor tegen vooroordelen, onbegrip en stigma’s aan zullen blijven
lopen. Want: het staat op internet, dus het is waar. Omdat ze door dit soort
dingen niet het respect, de acceptatie en de hulp krijgen die ze zo hard nodig
hebben en bovendien verdienen. Als een kind dat een maand een beeldschermverbod
krijgt opeens op wonderbaarlijke wijze geneest van zijn autisme dan is er maar
één juiste conclusie: het kind was niet autistisch. En dus mag je hetgeen er met
dat kind dan wel aan de hand was, ook niet scharen onder die noemer. Want
autisme is niet aangeleerd en niet te genezen. En ‘virtueel autisme’, zoals het
wordt genoemd, bestaat niet. Suggereren dat dat wel zo is, is heel erg verkeerd.
Omdat het de schuld van het gedrag van autistische kinderen bij de ouders legt
en bovendien geen recht doet aan kinderen die echt autistisch zijn en de
problematiek die zij ervaren. Er ís helemaal geen plotselinge
‘autistenepidemie’. Autisten waren er altijd al. Alleen wisten tot we tot voor
kort niet wat autisme was. Kinderen zoals mijn zoon waren toen gewoon ‘raar’, of
‘gek’ en werden weggezet als een stelletje randdebielen waar je weinig mee kon.
Maar het mooie van evolutie is dat we als mensheid steeds meer te weten komen,
steeds meer leren. Over de wereld, maar ook over onszelf. En dus is er de
laatste jaren een enorme slag gemaakt in het herkennen en behandelen van
aandoeningen, zowel fysiek als psychologisch. Er zijn, helaas, steeds meer
mensen met kanker. Steeds meer mensen zoals ik met Multiple Sclerose, mensen met
reuma of mensen met migraine. En er zijn dus ook meer kinderen met autisme, ADHD
en andere stoornissen. Op papier in ieder geval. Alleen hadden we vroeger geen
psychiaters om ze te diagnosticeren, geen namen voor hun ‘gektes’ en geen
internetfora om je totaal ongefundeerde mening over ze te geven. Maar echt, toen
waren ze er ook al, hoor. We negeerden ze alleen gewoon.

Het idee dat de jeugd van tegenwoordig ‘allemaal’ zomaar, hatseflats, een etiket
krijgt is zeer kwalijk en moet met geweld de kop worden ingedrukt. Er heerst in
onze maatschappij de hardnekkige gedachte dat je een ontwikkelingsstoornis
cadeau krijgt bij een pakje boter (of bij een VTech Storio blijkbaar). En dat
het voor ouders die de kantjes er vanaf lopen een makkelijke manier is om de
verantwoordelijkheid voor het gedrag van hun kind op anderen af te schuiven door
zich te verschuilen achter een diagnose. De suggestie dat autisme gemáákt wordt
draagt bij aan dat zeer verkeerde beeld en moet daarom in de kiem gesmoord
worden. Van tv kijken of computerspelletjes spelen worden kinderen niet
autistisch. En een ‘stempel’ krijg je echt niet zomaar. Als ouders gun je je
kind geen etiket. Want alhoewel het meestal nodig is om adequate hulp te
krijgen, hulp die je met een autistisch kind vaak echt nodig hebt, is het ergens
ook een degradatie van de menselijkheid van je kind. En bovendien is de weg die
leidt naar dat etiket meestal lang en pijnlijk. Je hele doopceel wordt gelicht,
wekenlang word je ondervraagd door een bataljon aan psychiaters, Jeugdzorg staat
bij je op de stoep en er vallen termen als ‘opvoedondersteuning’ en ‘video
hometraining’. Op z’n zachtst gezegd loopt het ouderlijk zelfvertrouwen daarvan
een flinke deuk op. Ondanks het hardnekkige idee dat kinderen zelfs door de
groenteman gediagnosticeerd kunnen worden, gaat het plakken van psychologische
etiketten niet zonder slag of stoot. Daar zijn regels en richtlijnen voor en
niet iedereen die een foldertje over psychiatrie heeft gelezen mag aan het
diagnosticeren slaan. Maar een kind dat misschien wat lastig vriendjes maakt en
daarnaast misschien toevallig graag Minecraft speelt, kan niet zomaar, pats
boem, als autist bestempeld worden. Dat causale verband is er namelijk gewoon
niet. Daarmee wil ik niet zeggen dat kinderen dus maar de hele dag achter een
beeldscherm moeten kunnen zitten, want zoals dat gaat met eigenlijk alles: er is
altijd zoiets als teveel van het goede. En het zal Teuntje z’n social skills
waarschijnlijk inderdaad niet ten goede komen als ‘ie fulltime zit te gamen.
Maar zelfs als Teuntje dat zou doen (en dan wil ik zijn ouders graag ontmoeten,
want ik ben ze nog nooit tegen gekomen, die gemakzuchtige types die ‘s morgens
de iPad onder de kamerdeur van hun kind doorschuiven in de hoop dat ze de rest
van de dag geen last meer van ‘m hebben), dan wordt ‘ie daar nog steeds niet
autistisch van. Ook niet virtueel autistisch. En de ‘arts’ die die diagnose
stelt, zou per direct voor het medisch tuchtcollege gesleept en uit z’n ambt
ontzet moeten worden. Want wie ‘virtueel autisme’ diagnosticeert, die kan zich
duidelijk beter zélf even psychologisch laten doorlichten.

Zitten kinderen teveel achter beeldschermen, spelen kinderen te weinig buiten,
voeden we een sociaal gemankeerde kijkbuisgeneratie op? Wellicht (overigens
betwijfel ik dat, maar goed, wie ben ik). En misschien moeten we daar wat mee.
Maar in vredesnaam, kunnen we nou eens ophouden dat soort issues aan te kaarten
over de ruggen van kinderen zoals mijn zoon? Autisme is een daadwerkelijke
aandoening. Autisme is geen kattenpis. Dingen die dat niet zijn bestempelen als
autisme zorgen ervoor dat de kinderen die daadwerkelijk te kampen hebben met
autisme onrecht wordt aangedaan. Dat ze nog minder gezien en gehoord worden dan
nu al het geval is. En geloof me, deze kinderen hebben het al moeilijk genoeg.
Maar écht dus. Mijn kind en al die andere kinderen zoals hij zijn écht
autistisch. En dat gaat écht nooit meer over. Ook niet als hun ouders hun
abonnement op Netflix opzeggen.

(Bron: Psychology Today).

Lees ook: Kleine kinderen, kleine zorgen? Fuck dat.





HET IS HIER (WEER EENS) ONREALISTISCH

27 januari 2017 / blogt over / 5 Comments

Het begon zo veelbelovend, Filemon Wesselinks ‘Het is hier autistisch’. Hoewel
ik van tevoren mijn twijfels had over het programma, bang was dat het weer een
stereotyperende freakshow vol gekkies zou worden, werd ik tijdens de eerste
aflevering vorige week aangenaam verrast. Er werden namelijk vele gezichten van
autisme getoond, niet alleen maar het gezicht dat iedereen al kent: dat van de
idiot savant Ray Babbit, die door Hollywoods ‘Rain Man’ de meetlat werd
waarlangs sindsdien alle autisten worden gelegd. Maar gelukkig zagen we in ‘Het
is hier autistisch’ ook de andere gezichten van autisme. In al hun diversiteit
en complexiteit. Wat hard nodig is, want er is nog zoveel onwetendheid. En
vooral ook: zoveel onbegrip.

Als moeder van een autistisch kind loop je met grote regelmaat tegen beide
dingen aan. Hoe vaak ik niet heb moeten uitleggen dat mijn zoon ondanks zijn
sociale inborst en grote woordenschat toch echt autistisch is. Dat het feit dat
hij je gewoon aankijkt niet betekent dat hij dús niet autistisch kan zijn. Dat
mijn zoon autistisch is, maar dat dat niet betekent dat hij dús een wiskundig
wonder is. Dat hij geen hele sonnetten van Shakespeare kan reciteren als hij er
één blik op heeft geworpen. Dat hij niet de hele dag in de foetushouding wiegend
in een hoekje zit, maar dat hij toch echt, heus, wel autistisch is. Als ouder
van een autistisch kind ben je je halve leven bezig met het ontkrachten van
allerhande vooroordelen, die veelal nergens op gebaseerd zijn. Die soms gewoon
onwetend zijn, soms een beetje dom, soms heel erg kwetsend, maar soms ook
ronduit gevaarlijk.

Lees ook: Als je je kind keihard moet aanpakken in een overvolle Efteling.

Zoals het idee dat autisme wordt veroorzaakt door vaccinaties. Een grote hoax
die ooit eens de wereld in is geholpen door Dr. Andrew Wakefield, die het
verband tussen vaccinaties en autisme uit zijn duim zoog en het vervolgens
publiceerde in het wetenschappelijke tijdschrift The Lancet, puur voor het
vergaren van naam en faam. Dat zijn bevindingen pertinent onwaar bleken te zijn
deed er al niet meer toe toen The Lancet het artikel terugtrok en er aan alle
kanten wetenschappelijk bewijs geleverd werd dat vaccinaties en autisme niets
met elkaar te maken hebben. Het leed was namelijk al geleden en de conspiracy
theorists van deze wereld waren er al lang en breed mee aan de haal gegaan.
Waardoor autisten en hun naasten tot op de dag van vandaag moeten vechten tegen
een beeld dat van geen kanten klopt. Met alle, op vele fronten bijzonder
moeilijke, gevolgen van dien.

Geregeld krijg ik opmerkingen en mailtjes van mensen die mij ervan beschuldigen
dat ik mijn kind autistisch heb ‘gemaakt’ door hem te laten inenten. Eigen
schuld, dikke bult, is dan eigenlijk de boodschap: had je maar niet als een mak
schaap achter de gevestigde orde aan moeten lopen. Anderen raden mij aan mijn
kind te laten ‘ontstoren’ bij één of andere kwakzalver van wie ik dan een potje
met ‘korreltjes’ krijg die ik mijn kind moet voeren. Want dan is het volgens
deze mensen hap, slik en weg autisme. En dan is er natuurlijk nog het
autisme-dieet: want ASS wordt kennelijk letterlijk gevoed door wat we onze
kinderen te eten geven. Maar geen nood: want je kind genezen van autisme is heel
makkelijk. Gewoon geen gluten, geen zuivel en geen suiker meer et voila: binnen
no time is jouw Leipe Loetje weer normaal. Dit soort dingen hoor ik misschien
wel wekelijks. En weet je, het is niet alleen de grootste onzin, het doet ook
best wel pijn.

Het feit dat ‘Het is hier autistisch’, een programma dat claimt meer kennis van
en begrip voor autisme te willen kweken, een podium geeft aan precies zo’n
persoon met dit soort rare waanideeën, vind ik dus ook schokkend. De tweede
aflevering sloot namelijk af met een moeder die beweert dat haar zoon autistisch
werd van zijn vaccinaties én dat zij hem genezen heeft met een dieet en
voedingssupplementen. Het inmiddels 9-jarige jongetje is echter overduidelijk
nog steeds autistisch en zijn moeder duidelijk zo gek als een deur. Dat weet ik,
dat weet jij waarschijnlijk ook wel, maar er zullen helaas ook erg veel mensen
zijn die het niet weten, niet zien, als ze naar deze aflevering kijken. En die
dan denken: zie je wel, het ligt aan die vaccinaties. Zie je wel, autisme kan
wél overgaan. Alsof deze vooroordelen al niet hardnekkig en wijdverspreid genoeg
zijn. Dus waarom, beste Filemon, beste BNN, doen jullie er dan nog een schepje
bovenop?

Mijn kind is niet ziek, mijn kind is autistisch. Dat is hij niet gewórden, daar
is hij mee gebóren. Hij kwam autistisch op de wereld en zo zal hij deze ook
verlaten als hij later oud en grijs is. Zijn autisme is iets wat hij zijn hele
leven met zich mee zal moeten dragen, hoeveel homeopathische korrels,
vitaminepillen en zelfgebakken zuivelvrije boekweitbroden je er ook tegenaan zou
smijten. Ik kan (en wil) mijn kind niet genezen en het is ook niet mijn schuld
dat hij is zoals hij is. Want had ik hem niet laten vaccineren dan was hij nog
steeds net zo autistisch geweest als nu. En als we echt pech hadden gehad
daarnaast wellicht ook nog doof en blind, omdat hij dan misschien wel de Mazelen
en Meningitis had gekregen. En, met permissie, ik vind dat autisme al wel lastig
genoeg voor hem om mee om te gaan, dus die Middeleeuwse kinderziektes hoefde ik
daar niet persé ook nog bij te hebben.

Ik mag er toch vanuit gaan dat jullie als programmamakers, als journalisten,
iets willen maken dat recht doet aan de werkelijkheid en dat iets bijdraagt aan
de samenleving? Dat daarom dus gedegen informeert en niet het woord geeft aan
mensen die de klok wel hebben horen luiden, maar bij God niet weten waar de
klepel hangt? Dit is koren op de molen van de anti-vaccinatiebeweging, die de
laatste jaren gevaarlijk om zich heen begint te grijpen. Willen jullie dan echt
medeverantwoordelijk zijn voor het dalen van de vaccinatiegraad in Nederland en
daarmee dus ook het om zeep helpen van wetenschappelijke doorbraken waar we lang
en hard voor hebben moeten werken? Hoe kun je roepen dat je meer bekendheid en
acceptatie voor autisme wilt en vervolgens de autisten van deze wereld
terugschoppen in het verdomhoekje waar ze nou juist zo naarstig uit proberen te
komen? Autisme krijg je niet van vaccinaties en het is ook niet te genezen. En
dat weten jullie, BNN en Filemon, ook dondersgoed. Jullie hebben een
voorbeeldfunctie in deze samenleving, jullie hebben macht en jullie hebben
invloed. Gebruik deze dan ook om een podium te verschaffen voor de mensen met
autisme, ipv voor degenen die hen alleen maar geweld aan blijven doen.

Gemiste kans Filemon, jammer, want het had zo mooi kunnen zijn. En nu kunnen
dankzij jou de autisten en hun ouders weer een stukje harder aan de bak. Want
dat autisme van je kind, dat kun je toch gewoon genezen? Het was tenslotte op de
tv, dus dan is het waar. En tja, zie daar dan maar eens tegenin te gaan.

Lees ook: Hoe een autistisch jongetje zichzelf steeds vaker overwint.





AAPJES KIJKEN

20 januari 2017 / blogt over / 2 Comments

Gisteren zond BNN de eerste aflevering van ‘Het is hier autistisch’ uit, waarin
Filemon Wesselink een duik neemt in de wereld van autisme en zichzelf en passant
ook even laat diagnosticeren. Want autisme is hip, autisme is cool. Autisme is
het nieuwe Syndroom van Down. En daarom is het nu op televisie. Hadden we eerst
Johnny de Mol die ging dansen met vrolijke Downers, nu hebben we Filemon die
gaat chillen met Rain Man. Toen ik hoorde dat ‘Het is hier autistisch’ eraan zat
te komen, stond ik meteen op mijn achterste benen. Ik hou daar namelijk niet
van. Van aapjes kijken. Want dat vind ik het. Kwetsbare mensen op nationale
televisie etaleren, zogenaamd ter lering, maar eigenlijk vooral ter vermaak, van
iedereen in Nederland. Even lekker gluren naar en lachen om mensen die een
beetje ‘raar’ zijn. Niet dat we ze uitlachen hoor, nee joh, tuurlijk niet. Maar
stiekem zitten we toch een beetje te proesten op de bank als we zien hoe Malle
Eppie, met Johnny in zijn kielzog, verkering vraagt aan Leipe Loetje. En dan
denk ik: mensen, moet dat nou?

Lees ook: Waarom ik hoop dat mijn zoon me later kan vergeven.

Nu is er dus ‘Het is hier autistisch‘. En hoewel ik me eigenlijk voorgenomen had
er niet naar te gaan kijken, heb ik het natuurlijk toch gedaan. Want het gaat
over mij. Over eigenlijk: over óns, over mijn zoon en mij. En er ís veel te
weinig bekend over autisme en ja, het zou dus goed zijn als meer mensen zouden
weten wat het nou eigenlijk écht inhoudt. Als we dat beeld van Rain Man
eindelijk eens los kunnen laten en niet meer zouden denken dat iedere autist in
één oogopslag ziet hoeveel lucifers er in een doosje zitten. Dat ieder
autistisch kind alleen maar onverstaanbare keelklanken of wiskundige formules
uitstoot. Omdat dat gewoon niet is wat autisme is. Niet alleen. En meer mensen
dat zouden moeten weten. Zouden moeten weten hoe breed het spectrum van autisme
is. Hoe verschillend het zich kan uiten. En hoe ingewikkeld het is om een
autistisch kind te moeten opvoeden en begeleiden. Ik, als ‘autistenmoeder’, zou
daar veel voor over hebben. Om niet meer tegen zoveel onbegrip en vooroordelen
aan te lopen. Zodat mijn zoon, mijn lieve autistische zoon, beter begrepen wordt
in een wereld die voor hem zo onbegrijpelijk is.

Het eerste kwartier wordt mijn vermoeden helaas bevestigd. We zien Rex, een
Amerikaanse autist, die eigenlijk totaal van de wereld is. Hij is hét
stereotype, zwaaiend met zijn hoofd en ritmisch heen en weer wiegend. Met één
groot talent: muziek. Na slechts één keer horen van een melodie speelt hij het
moeiteloos na op de piano. Wonderlijk om te zien. Maar ook: onrealistisch. Dit
is nou juist het soort autist dat mensen kennen. En tegelijkertijd het soort dat
de uitzondering vormt en niet de regel. Rex is Rain Man. En dat is dus precies
het probleem dat ik vaak met dit soort programma’s heb: het verheldert niet,
maar stereotypeert juíst. Zodat iedereen na het kijken denkt dat alle mensen met
het Syndroom van Down vrolijke dikkerdjes zijn die wel van een dansje houden. En
alle autisten dus een kopie van de Hollywoords beroemdste idiot savant: Ray
Babbit. Terwijl het zo zwart-wit natuurlijk helemaal nooit is.

Maar net als ik tegen de tv wil gaan schreeuwen, wordt het gezegd: “Dit is een
uitzondering.” En dan zien we de vele andere gezichten van autisme. De gezichten
van bijvoorbeeld Sam en Jelle, allebei autistisch, allebei op een andere manier.
Allebei pijnlijk voor mij om te zien. In allebei zie ik mijn zoon terug, herken
ik dingen van mijn kind. Het onhandige bewegen, ogen die soms niets lijken te
zien. Het geaffecteerde praten, het ongemak en het wereldvreemde. Ik glimlach
bij het zien van Jelle’s obsessie voor knikkerbanen en bij hoe hij, ondanks zijn
stoornis, toch met de trein gaat en zelfs verre reizen maakt. Maar ik moet ook
huilen bij het zien van hoe slecht hij in deze wereld past en het feit dat ik in
zijn ogen zie dat hij dat zelf ook weet en voelt.

Ik moet huilen als ik luister naar Sam, van 15 jaar, die op geen enkele school
terecht kon. Die nu in een inrichting moet wonen, omdat het thuis gewoon echt
niet meer ging. Die erover gedacht heeft om zelfmoord te plegen, omdat hij niet
begreep waarom hij dit leven had gekregen. Ik moet huilen als ik zijn moeder zie
worstelen met de constante strijd die ze moet leveren voor en met haar zoon. Ik
kijk naar de televisie, zie mijn zoon en ons verleden, maar vooral ook onze
toekomst. En dat maakt me eigenlijk nog een stukje banger dan ik altijd al was.
Want het is waar: er ís geen plek voor deze kinderen in de samenleving, steeds
maar minder plek. Ouders zoals ik moeten leuren met hun kinderen, omdat niemand
ze wil hebben. Omdat alles weg bezuinigd wordt en de Sams van deze wereld daarom
tussen wal en schip vallen. Terwijl ze toch al in het water liggen,
watertrappelend om maar boven te blijven. Is dat dan niet erg genoeg? Moeten
deze kinderen, deze mensen, dan echt verdrinken? Alleen maar omdat niemand snapt
hoe ze in elkaar zitten?

Rain Man Rex is niet dé autist, maar Sam, Jelle en mijn zoon zijn dat ook niet.
Want dat is het dus met die autisten, er is er geen één hetzelfde.
Autisme betekent voor iedereen weer wat anders. Net zoals niet alle Downers
lachend staan te swingen in de Jostiband, winnen niet alle autisten uiteindelijk
de Nobelprijs. Nee, mijn zoon zit niet de hele dag wiegend in een hoekje en ja,
hij kijkt je gewoon aan. Hij heeft geen buitengewoon talent waarmee hij later
wereldberoemd wordt, zoals Albert Einstein of John Nash. Hij heeft het vooral
heel erg moeilijk. Want vergis je niet, je ziet het misschien niet, maar hij is
wel degelijk autistisch. En dat maakt het leven heel erg ingewikkeld. Voor
hemzelf, maar ook voor ons. Voor zijn ouders, voor zijn zusjes, voor zijn opa’s
en zijn oma’s en voor alle mensen waar hij mee te maken krijgt. Als ik via de
televisie in Sams en Jelle’s ogen kijk, dan zie ik mijn eigen zoon. En de pijn
die hij moet lijden, de angst die hij moet voelen. De angst voor een wereld
waarin hij nou eenmaal is terecht gekomen, maar die eigenlijk vindt dat hij er
niet hoort.

Opeens kijk ik naar mijn eigen leven op de televisie. Toen, nu en in de
toekomst. En de realisatie dat de rest van Nederland dat ook ziet, vind ik best
wel even slikken. Dat sommige mensen nu stiekem een beetje zitten te lachen om
Sam de nerdy, onaangepaste puber en Jelle de 33-jarige knikkergekkie. Het is
pijnlijk en verdrietig omdat de kans aanzienlijk is dat ook mijn zoon later als
volwassen man nog met knikkers speelt. Fladderend in de trein zal zitten,
stiekem aangegaapt door alle ‘normale’ mensen om hen heen. Buiten de
maatschappij zal vallen, omdat die niet op hem berekend is, hem zo vaak niet zal
willen accepteren. Pijnlijk omdat ik mijn zoon die blikken zo graag zou willen
besparen. Zo graag zou willen dat de wereld makkelijker voor hem is. Pijnlijk en
verdrietig omdat ik weet dat sommige mensen het programma vooral lollig zullen
vinden en nu, inderdaad, lekker een uurtje aapjes zitten te kijken. Autisme is
niet hip, autisme is niet cool. En kwetsbare mensen zijn geen publiek
vermaak. Toch ben ik blijer dan ik had gedacht met Filemon en zijn zoektocht
naar de autisten van deze wereld. Want als we ze daardoor eindelijk eens gaan
zien als de unieke, verschillende wezens die ze zijn, dan moeten we misschien
maar even aapjes kijken. Om te zien dat het dus ménsen zijn. Mensen, zoals jij
en ik. Ja, het is hier autistisch. Maar dé autist bestaat niet. Want beste
mensen, kijk eens in de ogen van mijn zoon. Kijk eens heel erg goed. Dan zul je
zien hoeveel moois en vooral ook, hoeveel méér, er achter zijn autisme zit.

Lees ook: Nee, autisme is geen verrijking! Want een beperking is niet leuk.





NIET JOUW PAKKIE-AN? WAS HET MAAR WAAR…

10 november 2016 / blogt over / 3 Comments

Op 9 november 2016 stond ik ‘s ochtends op in een wereld die een hele andere was
dan toen ik de avond ervoor naar bed ging. Een wereld waarin het opeens mogelijk
is dat een criminele, rascistische vrouwenverkrachter een hoofdrol speelt op het
wereldtoneel. De hele dag (en nu nog steeds) ben ik met stomheid geslagen
geweest. En heb ik het gevoel dat ik iets moet doen, dit niet zomaar over mijn
kant kan laten gaan. Dat wij, als mensen, als wereldbevolking, dit niet zomaar
kunnen accepteren. Gelukkig zijn er velen met mij die er net zo over denken.
Maar, velen ook niet. En daar zakt mijn broek dus echt van af.

‘Het heeft geen zin om je druk te maken over iets waar je toch niets aan kunt
veranderen’ hoor ik van verschillende kanten. Want: ‘Niet mijn pakkie-an’. En
dan denk ik: dit is dus waarom de hele wereld naar de verdommenis gaat. Als we
zo’n houding aannemen, onze schouders ophalen als er een gevaarlijke gek de
wereld gaat leiden, niet verder willen kijken dan onze eigen voortuin, dan
verandert er inderdaad helemaal niks. En het allerergste is nog dat het ook
vrouwen zijn waarvan ik dergelijke dingen hoor. Vrouwen, die, juist nu, en masse
zouden moeten opstaan en zeggen dat we dit niet accepteren. Dat we ons dus níet
80 jaar terug in de tijd laten werpen door een vent die ons ziet als slechts
gebruiksvoorwerpen. Hier hebben onze moeders en wijzelf niet al die jaren voor
gestreden. Om alle verworvenheden die we nu eindelijk hebben ons in één klap af
te laten pakken door een angry white male die gouden fallusvormige torens voor
zichzelf laat bouwen. Want dan heeft hij ons inderdaad behoorlijk ‘by the pussy’
gegrepen.

Als vrouw, als moeder als je dat bent, vind ik dat je nu de plicht hebt om op te
staan en heel duidelijk te maken dat je dit niet accepteert. Dat je je niet wéér
weg laat drukken in een hoekje, je de mond laat snoeren, je laat behandelen als
tweederangs mens, alleen maar omdat je toevallig niks tussen je benen hebt
hangen. Doe je dat niet dan sta je dus toe dat mannen zoals Donald Trump de
wereld op ons terugveroveren, dat zij onze kinderen leren dat het geoorloofd is
om verschil te maken tussen mensen. Want vergis je niet, wat er gebeurt buiten
jouw coconnetje, heeft wel degelijk invloed op hoe je kinderen straks in het
leven staan. Accepteer, of gedoog je dit soort dingen, dan accepteer je ook dat
onze kinderen zien dat het dus blijkbaar normaal is om rascistisch en
seksistisch te zijn. Sterker nog: dat het loont. Not your business? Sorry, maar
je bent toch deel van deze wereld? En wie denkt dat het Amerikaanse circus en
haar megalomane zakenpresident geen invloed heeft op ons, moet zich echt eens
heel hard achter de oren krabben.

Het establishment moet omver geworpen worden. Dat hoor ik ook veel om me heen.
En daar zit zeker wat in. Maar: het doel heiligt niet altijd de middelen. Het
kan gewoon niet zo zijn dat we iemand in het Witte Huis zetten die vrouwen
verkracht, homo’s, immigranten en gehandicapten haat en muren wil bouwen om
mensen buiten te houden. Dat er dingen moeten veranderen: ja. Dat de politici
uit hun ivoren torens moeten komen en beter moeten luisteren naar wat er om hen
heen gebeurt: ja. Maar we hoeven niet over lijken te gaan om dat voor elkaar te
krijgen. Want echt: no greater cause éver justifies Donald Trump.

Nu al, nu het stof van Election Day nog maar net is neergedaald, horen we al de
matigende, vergoelijkende geluiden: de soep zal niet zo heet gegeten worden, hij
zal wel inbinden, misschien valt het mee. Ja, inderdaad, misschien. Maar dat
doet er eigenlijk niet toe. The damage is already done. Dit had in beginsel
nooit mogen gebeuren. Donald Trump had niet eens campagne mogen voeren. Dat die
muur er natuurlijk nooit zal komen en dat Hillary uiteraard niet in de bak
verdwijnt, dat staat buiten kijf. Want dat is slechts bombastische
verkiezingsretoriek van een blaaskaak met een veel te hoog testosterongehalte.
Maar daar gaat het niet eens om. Het is wél gezegd, de wereld ingeslingerd, for
all to see and hear. En vergis je niet in de gevolgen die dat heeft. Voor ons
nu, maar meer nog voor de opgroeiende generatie, die nu hiermee groot moet
worden. En aan wie wij het als weldenkende volwassenen, opvoeders, en moreel
begeleiders verplicht zijn om ze iets beters te geven.

Ja, Donald Trump is democratisch gekozen door het Amerikaanse volk. Dus ja, we
zullen het ermee moeten doen. For now. Maar dat betekent niet dat we ons er niet
tegen kunnen en móeten verzetten. Al is het maar door je er tegen uit te
spreken. Want elk protestgeluid, elke stem, is er eentje. En met lethargie en
schoorvoetende acceptatie bereiken we namelijk in ieder gevál niks. Dus, people,
en vooral ook, women of the world, rise up now and claim what is rightfully
yours. Namelijk: vrijheid, gelijkheid, respect. Voor onszelf, maar vooral ook:
voor de wereld. Want die heeft het heel hard nodig.





BETER LAAT DAN NOOIT

31 juli 2016 / blogt over / 5 Comments

Ik ben altijd op tijd. Vraag het aan vrienden of collega’s van me en die zullen
het beamen: Vala is stipt tot en met. Nog liever eet ik mijn eigen schoenen op
dan dat ik te laat kom. Sterker nog, ik ben zelfs altijd te vroeg. Eén van mijn
betere eigenschappen, al zeg ik het zelf. Het is daarom dan ook zeer spijtig dat
deze kwaliteit een generatie lijkt te hebben overgeslagen. Mijn Terroristen
hebben vele mooie dingen van mij geërfd, maar punctualiteit is er niet één van.
Ik had gehoopt dat drie keer scheepsrecht was geweest, maar ook dit keer heeft
het niet zo mogen zijn. Vandaag ben ik 40 weken zwanger. Maar ook mijn derde
Terrorist houdt zich niet aan de afspraak.

Zijn/haar grote broer en zus hadden ook maling aan hun deadline. Al twee keer
eerder bleef het op de uitgerekende datum angstvallig stil. Terwijl ik hoopvol
onder mijn rokje zat te gluren, bleven beide spruiten ijzerenheinig zitten waar
ze zaten. Liters tonic, ettelijke ananasharten en vele voetreflexmassages zijn
er aan te pas gekomen, maar helaas mocht het allemaal niet baten. Uiteindelijk
moesten beide kinderen met geweld en verscheidene vormen van narcotica worden
uitgerookt. Ik weet niet welke ooievaar er aan mijn adres gekoppeld is, maar ook
dit keer lijkt hij weer zijn GPS verkeerd te hebben ingesteld (het is natuurlijk
ook wel lastig, met al die adreswijzigingen van San Francisco, naar de
Achterhoek, naar Utrecht, maar hallo, Google Maps is er tenslotte niet voor
niets…).

Nou is het al niet leuk als iemand je laat wachten, maar wat al die laatkomerij
dit keer extra vervelend maakt, is dat ik schijnbaar de grootste baby ter wereld
met me mee zeul. Althans, dat is mij door verscheidene echo’s en medisch
personeel verteld. Ja, ik heb een gevalletje Hollands Glorie onder mijn huid
zitten en hoewel iedereen natuurlijk houdt van een lekkere bolle spekbaby, begin
ik me toch wel enigszins zorgen te maken over de exitstrategie van mijn derde
telg. Zelf ben ik namelijk niet zo uit de kluiten gewassen en dus rijst bij mij
de vraag hoe ik al die welvaart straks zonder kleerscheuren in vredesnaam nog de
wereld in geperst krijg, als hij/zij niet snel besluit het pand te willen
verlaten. Want het is natuurlijk hartstikke mooi, zo’n brok Hollands welvaren te
baren, maar op zich zou ik het ook wel appreciëren als ik daarna niet de resten
van mijn aan flarden gescheurde onderkantje van de verlosvloer af hoef te
schrapen.

De gynaecoloog vindt het allemaal niet zo’n probleem, inleiden is ‘zonde’,
verkondigde ze een paar dagen geleden. En ik wist gelijk weer waarom ik me ook
alweer had voorgenomen nooit in Nederland te gaan bevallen. Die Calvinistische
verheerlijking van de eeuwig durende zwangerschap en de natuurlijke bevalling,
waarbij het niet uit maakt of de aambeien na het persen tot aan je oren staan en
je door de totaalruptuur gewoon recht in je wervelkolom kunt kijken, ik ben daar
nooit zo’n fan van geweest. Vandaar dus dat ik blij was mijn kinderen in Amerika
te kunnen baren, het land van melk en honing, waar de witte jassen doen wat jij
zegt en de drugs rijkelijk vloeit. Maar aangezien dit een onvervalste
Nederlandse baby wordt, heb ik dit keer weinig meer in die eerder genoemde melk
te brokkelen. Doe maar gewoon, dan beval je al gek genoeg, is tenslotte
het Neêrlands poldercredo.

Dus hier zit ik dan, nog immer uitdijend, te wachten tot de baby in mijn buik
blijft zitten tot hij/zij een peuter wordt. Het zal wel even duren voor de
ritssluiting van hechtingen na de bevalling verwijderd kan worden uit mijn
onderste regionen, maar het voordeel is waarschijnlijk wel dat mijn derde
Terrorist na zijn/haar geboorte meteen gewoon boterhammen met pindakaas kan eten
en direct doorslaapt. Houd de komende tijd het nieuws vooral in de gaten, want
ik denk wel dat we dat gaan halen als het eenmaal zover is. ‘Vrouw baart
reuzenbaby’ kopt de krant dan en dan weet je dat Terrorist nr. 3 zich bij ons
heeft gevoegd. Wens me succes, ik hoop dat ik het straks allemaal nog na kan
vertellen. Zij die baren gaan groeten u.




1 2 3 … 35 Next


IN HET KORT

Stadsmeisje: Vala, 35 jaar, Amsterdamse van origine, ex-Californian, journalist
en tekstschrijver, mama van 'De Terroristen'. Probeert alle ballen in de lucht
te houden in een enigszins gemankeerd, zorgintensief, maar mooi gezin.

Oprichter en eigenaar van Clever Copy.

Schrijft bijna dagelijks columns voor Me-to-We, het online magazine voor ouders
met een leven, Mynd (voor je dagelijkse dosis psyche) en schuift regelmatig aan
bij de keukentafel van Lotje & Co, de stichting voor ouders van zorgintensieve
kinderen.


LAATST VERSCHENEN

 * Hou eens op met dat gelul: kinderen worden niet autistisch van tv kijken! 22
   augustus 2017
 * Het is hier (weer eens) onrealistisch 27 januari 2017
 * Aapjes kijken 20 januari 2017
 * Niet jouw pakkie-an? Was het maar waar… 10 november 2016
 * Beter laat dan nooit 31 juli 2016


VOLG STADSMEISJE OOK OP

 * Twitter
 * Facebook
 * Linkedin
 * Pinterest

 


NIETS MISSEN

Leave This Blank:Leave This Blank Too:Do Not Change This:

Your email:


 

Laat je e-mailadres achter om een melding te krijgen van elke nieuwe post


CLEVER COPY

Clever Copy tekstbureau helpt u bij het vinden van de juiste woorden.


FAVORIETEN








Stadsmeisje bereikt dagelijks een groot aantal lezers. Mocht je interesse hebben
in advertentieruimte, stuur mij een e-mail. Ik verspreid graag het woord voor
mensen en diensten die mij aan het hart gaan!


HOOFDSTUKKEN

 * augustus 2017 (1)
 * januari 2017 (2)
 * november 2016 (1)
 * juli 2016 (1)
 * mei 2016 (2)
 * april 2016 (3)
 * maart 2016 (4)
 * februari 2016 (5)
 * januari 2016 (5)
 * december 2015 (4)
 * november 2015 (5)
 * oktober 2015 (4)
 * september 2015 (5)
 * augustus 2015 (5)
 * juli 2015 (4)
 * juni 2015 (6)
 * mei 2015 (7)
 * april 2015 (8)
 * maart 2015 (9)
 * februari 2015 (8)
 * januari 2015 (14)
 * december 2014 (11)
 * november 2014 (9)
 * oktober 2014 (9)
 * september 2014 (8)
 * augustus 2014 (7)
 * juli 2014 (5)
 * juni 2014 (10)
 * mei 2014 (13)

© Copyright tekst & beeld STADSMEISJE OP HET PLATTELAND 2015

✓
Bedankt voor het delen!
AddToAny
Meer…