debeteremiddenmoot.be Open in urlscan Pro
2a0b:7280:100:0:492:12ff:fe00:204f  Public Scan

Form analysis
0 forms found in the DOM

Text Content

Skip to content


DE BETERE MIDDENMOOT

Overpeinzingen van een middle of the pack age grouper die triathlon probeert te
combineren met gezin, werk en andere hobby’s…

Menu
 * Home
 * Over mij
 * De betere middenmoot

Scroll down to content


POSTS

Posted on April 28, 2023April 28, 2023


VOORJAAR 2023 – RECAP

2023 is tot nu toe nog niet echt een succes geweest… Tijd voor een recap.

JANUARI

Je kan niet zeggen dat ik niet ambitieus was gestart. Goed gemotiveerd zette ik
het jaar in met een lange duurloop van 23km en schreef er ik op strava de
hashtag #dailyrun bij. Jaja, een dagelijks loopje, dat was het plan. Geen idee
waarom, maar ik had het al vaker gehoord en gezien op podcasts en YouTube. Elke
dag bewegen sowieso, en waarom niet, een dagelijkse loop, al was het maar
2km/10min. Het zou goed zijn voor blessurepreventie (ahum…) en conditie opbouw.

Tijdens daily run #6 echter, 6 januari, de eerste tegenslag. Onverwacht was er
tijd in de agenda om ‘s avonds mee te doen aan de Jenevercross, een avond
oriëntatieloop klassieker. Leuke kaart, bijkletsen met de club en een jenevertje
achteraf. Direct ook een goede aanleiding om eindelijk m’n oriëntatiespikes
(Icebug Spirit8 OLX) die al een jaar in de kast lagen eens te testen in het bos.
Halverwege de loop echter, tussen de hoge heide struiken, gefocust op de kaart,
de rechter voet in een konijnenhol gezet. De stap was dieper dan verwacht en
onstabiel. Hoppa, met volle gewicht de enkel omgezwikt met een fors inversie
trauma tot gevolg. Daar lag ik, op de grond tussen de heidestruiken. Pijn, pijn,
pijn. G*dvrdmm… Ok, rechtklauteren en de schade opmeten. De enkel werd al heel
snel dik. Ja, ik kon er nog redelijk op staan. Stappen? Mja lukt wel. Lopen? Na
een paar minuten lukte dat ook, de pijn verbijtend doorgezet en de wedstrijd
afgerond. Het is dat ik me niet op voorhand had ingeschreven, maar anders was ik
nog derde geweest bij de heren op de middellange omloop.
Thuis gekomen was het tijd om de schade op te meten. De enkel was toch wel heel
erg dik geworden, blauwe schijn erdoor, dat wijst op een bloeding. Er zullen wel
wat ligamenten gescheurd zijn. De pijn was ook heviger geworden, erop steunen
ging nog, maar wandelen ging al mankend. De dag nadien een steunverband gaan
halen. Ijs erop en rust.

Een ongeluk komt nooit alleen, 2 dagen nadat ik de misstap deed werd ik ook nog
eens ziek, de zelftest toonde het, echte griep, Influenza type A. Ziek, koorts,
spierpijn, ellendig, you name it… Een hele week niet gesport. Daarna voorzichtig
weer gestart, en het lopen ging wonder boven wonder toch nog redelijk. Ik voelde
mijn enkel wel in bepaalde posities of als ik mn voet op een tak of denappel
zette, maar al bij al ging het wel.

Eind van de maand was het de Heicross, een super leuk event dat door de
Lukebikers werd georganiseerd. Dat was tof, ik zat weer in de flow, een viertal
weken vol groene vakjes in Trainingpeaks volgden. Yes!

FEBRUARI

Hoewel de trainingen redelijk goed liepen, bleef de enkel toch zeuren. 5 weken
na het trauma besloten om op het werk snel een CT te maken, zou er stiekem wat
gebroken zijn? Ergens een schilfertje af? Dat bleek gelukkig niet het geval.
Naar de kiné dus. Losmasseren deed wel deugd!

Ook een week ertussen uit naar Oostenrijk, heerlijk gesnowboard en toch netjes
doorgetraind op de indoor fiet, loopband en trails.
De maand afgesloten met een duurloop van 28km, alles liep goed.

MAART

De maand begon al met een lichte keelontsteking. Beetje keelpijn en een hoestje.
Niet echt koorts of spierpijn, dus toch wel blijven trainen, maar toen er ook
nog een loopneus bijkwam, toonde een zelftest dat het corona was. Hmm, aangezien
ik er maar weinig last van had, kon ik met de focus op de marathon toch netjes
alle looptrainingen afwerken. Ook een paar keer naar Jurgen geweest om de enkel
soepel te houden, maar ik bleef wisselend toch wat last houden. Vooral bij
extreme dorsieflexie/eversie. Tijdens het lopen zelf ging het redelijk, maar
toch, ergens bleef er iets zeuren.

14 maart stond er dan een lange loop van 30km op het programma: 10k rustig, 10k
sneller en 10k net boven marathontempo. Een opdracht waar ik op voorhand toch
wat nerveus van werd. Dit was geen gemakkelijke training. In de eerste kilometer
had ik al een beetje vreemd gevoel in de voet, een ander gevoel dan eerder,
alsof ik mn voet net iets anders neerzette en afrolde tijdens het lopen, door
die last in de enkel? Soit, gewoon doorgezet, proberen focussen op een mooie
houding en looptechniek, podcast in de oren, vertrokken voor bijna 3 uur lopen.
Het laatste blok was pittig, maar ik kon het! Stevig tempo, adem en hartslag
onder controle, blijven gaan, yes, wat een gevoel, afzien maar deugddoend. Al de
voorbije training hadden resultaat geleverd. Amai!
Maar dan, bijna thuis gingen de barelen bij het spoor net dicht. Niet erg,
training zat erop, even rusten. Maar toen moest ik weer vertrekken. Ouch! Pijn!
Midden in mn voet. Waar kwam dat vandaan? Auw, verdorie zeg, wat was dat? Na een
paar 100m half mankend/joggend thuis geraakt, maar dat voelde niet goed…

Dag nadien, nog steeds pijn en aan het manken. Dag later, nog steeds. Hoppa,
naar de bevriende radioloog maar die kon er met de echo weinig van maken, beetje
vocht rond de pezen, maar verder weinig bijzonders… Het bleef verdorie toch wel
veel pijn doen, en anders dan de enkel pijn die ik nu al dik 2 maanden had. 4
dagen later probeerde ik tegen beter weten in te gaan lopen, maar ik haalde nog
niet eens het einde van de straat. Te. Veel. Pijn.

Een MRI dan maar, snel tussendoor geregeld #extralegaalvoordeel, en die gaf
gelukkig wel een duidelijk antwoord: fors botoedeem in de voorste helft van de
talus en een klein stressfractuurtje in de onderkant van de talus.
Een duidelijke diagnose die ook een duidelijke behandeling had: Rust! Geen maar
echt totaal geen sprongbelasting! Voor 4-6 weken Na wat rekenen heb ik mezelf
dan loop rust voorgeschreven tot 1 mei.
Die crosstrainer op zolder gaat nu toch eens van pas komen!

(De maand werd nog wel leuk en boeiend afgesloten met een basiscursus
sportgeneeskunde! Daarover meer in een volgende post. De sportarts daar drukte
me nog op het hart om de rust serieus te nemen, liever langer dan korter, dit
soort letsels kan anders hardnekkig worden.)

APRIL

Niet meer lopen in april. Geen marathon dus. Al bij al heb ik me daar nog vrij
snel over kunnen zetten. Hotelkamer geannuleerd, ticket doorverkocht, klaar. Ja,
ik wou voor de derde keer nu eens een echte betere middenmoot tijd neerzetten.
Niet ‘gewoon’ rond de 4 uur. Begrijp me niet verkeerd. Veel amateurs zijn heel
blij met een 4 uur marathon, en dat was ik de eerste keer ook, maar ik wou nu
toch eens echt beter zijn en tussen 3u30 en 3u45 finishen. En naar mijn gevoel
zat ik met de trainingen hier ook echt goed voor op schema.

Bon, de Ironman 70.3 van Knokke is pas in september. Tijd genoeg om daar naar op
te bouwen en zoals ze zeggen: never waste a good crisis! Dus iets meer focus op
zwemmen en fietsen en ook core, kracht, stabilisatie! Of dat was het plan…

In de paasvakantie er bijna een hele week uitgelegen met een erg venijnig virus
in de buik. Enkele dagen en nachten op de wc en 3,5kg kwijt…

En deze blog schrijf ik nu met het restant keelpijn en vage spier en hoofdpijn
na weeral een week zonder training door een klassieke ‘witte angine’ oftewel een
streptokokken tonsillitis oftewel een flinke keelontsteking. Dat gaat in
principe vanzelf over, dus geen antibiotica, maar wel flink wat paracetamol en
ibuprofen en meerdere slechte onderbroken nachten, badend in het zweet… Vraag me
niet om mn body battery en stress scores…



Ik weet het, een blogpost met gezeur en zelfmedelijden, allicht overdrijf ik,
maar dit is hoe Stoffel ‘de atleet’ zich de laatste weken voelt. Serieus
gefrustreerd en geambeteerd hoe mijn lichaam me dit jaar in de steekt laat. En
de lente trekt ook al op niks, nat en koud… Verder gaat het prima hoor, geen
zorgen

Tijd voor een frisse herstart! Ik heb inmiddels vrijwel geen pijn meer in mijn
voet of enkel, dat is positief! Ik kijk er echt naar uit om weer gewoon en goed
te kunnen trainen.
Er volgt snel een post met de plannen vanaf 1 mei.

Posted on January 2, 2023January 2, 2023


ZELFREFLECTIE (DEEL 2) + ‘BIERVILTJES BUSINESS PLAN’…

Het nieuwe jaar is ingezet, tijd voor het beloofde deel 2 van de zelfreflectie!

Sinds m’n vorige blogpost heb ik er nog veel over zitten nadenken en met
verschillende mensen besproken. Wil ik nu echt een zijsprong doen in m’n
carrière? Iets richting sportgeneeskunde? En wat dan? En waarom?
En de conclusie is dat ik er nog steeds niet helemaal uit ben.

Met een klein beetje herhaling:

WAT WIL IK ALVAST NIET DOEN?

Het is allesbehalve mijn ambitie om een echte allround sportarts te worden. Ik
zoek geen volledige 180 graden carrièreswitch, ik wil mijn huidig werk niet
opgeven, en ik ben niet de persoon om een algemeen sportspreekuur te houden.
Blessure werk etc, dat boeit me minder.

WAT ZOU IK DAN MOGELIJK KUNNEN DOEN?

Dat weet ik al wel. Wat me het meest interesseert en ook het meest raakvlakken
heeft m’n echte job is inspanningsfysiologie. Alles wat te maken heeft met
testen, lactaat, drempels, VO2max, VLamax, SmO2, etc etc. Ik merk steeds weer
dat dit me intrigeert en fascineert. Hoe werkt het lichaam? Wat gebeurt er nu
effectief in het lichaam tijdens een inspanning? Wat is voor die specifieke
inspanning nu de beperkende factor voor die specifieke atleet? Wat doet
training? Hoe specifiek kan je nu trainen?
Op mijn werk doe ik nu al dagelijks inspanningstesten bij patiënten met
(vermoeden van) allerlei hartproblemen. Ook hier zijn we op zoek naar de
beperkende factor, de oorzaak van de klachten zoals pijn op de borst of
kortademigheid of conditieverlies. Dus dat stukje zou ik graag verder uitdiepen
naar gezonde mensen en meer bepaald naar sporters. Uitzoeken hoe en wat iemand
best gaat trainen om beter te worden.

Continue reading “Zelfreflectie (deel 2) + ‘bierviltjes business plan’…”
Posted on November 6, 2022January 2, 2023


GEZONDHEID, PERSOONLIJKE EN PROFESSIONELE ZELFREFLECTIE…

Dit wordt vermoedelijk een minder gestructureerde blogpost, het zijn gedachten
die ik al langer in mijn hoofd probeer te structureren maar waar ik niet
helemaal uitkom. Verschillende losse ‘brain-farts’ die wel grotendeels rond een
zelfde thema draaien, gezondheid gerelateerd zowel op persoonlijk als
professioneel vlak.

Soms zeg ik wel eens: de beste dokter, die maakt zichzelf overbodig. Het is
natuurlijk te kort door de bocht om nu te zeggen dat ziekte of ziek zijn altijd
te voorkomen is. Dat is zeker niet waar, er zijn genoeg zaken die je niet zelf
in de hand hebt en onder de noemer brute pech vallen of bijvoorbeeld aangeboren
of genetisch bepaald zijn. Maar een groot (en steeds groter wordend?) deel van
aandoeningen worden veroorzaakt of minstens sterk beïnvloed door
omgevingsfactoren en leefstijl. En hoewel veel mensen zich hier toch enigszins
van bewust zijn, valt het niet te ontkennen dat de epidemie van zogenaamde
welvaartsziekten niet kleiner wordt. Op vakantie heb ik net VET belangrijk
uitgelezen, een boek geschreven door 2 endocrinologen en obesitas experts die de
rol van vet en overgewicht helder en wetenschappelijk onderbouwd toelichten.
Zeer interessant leesvoer. Zo geeft overgewicht, dat vaak al op jonge leeftijd
begint, een serieus risico op insulineresistentie en diabetes type 2, hart en
vaatziekten en verschillende soorten kanker.

Wat heeft dat nu met mij en mijn blog te maken? Zelf had ik rond m’n 35e door
dat het de verkeerde kant op ging. De broekmaat die van 32 richting 34 ging. De
vetkwabbels en buik waarvan de echtgenote toch commentaar op begon te geven. De
belabberde conditie. De hoge rust hartslag en bloeddruk. Zoals velen met een
klein bierbuikje afgestudeerd. Een sedentaire levensstijl, zowel op het werk als
thuis. Vaak verleid door lekker eten, niet echt het Bourgondische elk weekend
uitgebreid op restaurant gaan, maar veelal gewoon junkfood, chips, snoep en
frisdrank. Een jonge papa die nadat hij 10 minuten met z’n peuters heeft
gespeeld terug in de zetel wil ploffen…

Continue reading “Gezondheid, persoonlijke en professionele zelfreflectie…”
Posted on November 3, 2022November 6, 2022


EVALUATIE EN REVISIE SMART DOELEN 2022

In het voorjaar had ik 5 SMART doelen opgesteld. Tijd om deze te evalueren en
aan te passen voor de winter.

BETER GOLFEN: HCP 36 NAAR 24,4

Dat was een redelijk ambitieus doel. Even beknopt uitleggen hoe een golf
handicap werkt: elke golfbaan heeft een ‘par’ cijfer. Dit cijfer geeft het
aantal slagen weer dat een zeer goede golfer (een 0 handicap of ‘scratch
golfer’) nodig heeft om de baan te spelen. Typisch is dit 72. Als beginnende
golfer krijg je met je handicap extra slagen erbij. Met mijn handicap 36 begin
dit jaar, kreeg ik dan 36 slagen extra om te verrekenen voor de puntentelling.
Stel dat ik tegen een 0 handicap zou spelen: als ik op de 18 holes 108 slagen
doe (72+36) en de tegenstander 72 slagen (72+0), dan zouden we allebei dezelfde
eindscore hebben en dus in feite even goed gespeeld hebben (in het stableford
punten systeem). Duidelijk?

Om je handicap te laten zakken, moet je telkens beter spelen dan wat je handicap
op dat moment is. Als ik in plaats van 108 slagen bijvoorbeeld maar 100 slagen
nodig heb, dan heb ik dus veel beter gespeeld dan wat van mij zogezegd verwacht
wordt. Sinds kort is er een wereldwijd erkend systeem om vervolgens je handicap
aan te passen naar gelang de ingeleverde scorekaarten, de WHS, world handicap
system. Dit systeem kijkt naar je voorbije 20 scorekaarten, en neemt het
gemiddelde van de beste 8. Nogal ingewikkeld, maar het is wel een
waarheidsgetrouwe weergave van je spelniveau.

Om nu concreet van 36 naar 24 te zakken, dan had ik dus 8 keer significant goed
moeten spelen, 8 keer een baan te spelen in 96 slagen in plaats van 108. En dat,
dat is niet gemakkelijk. Uiteindelijk ben ik wel gezakt, maar minder dan
vooropgesteld, momenteel staat mijn handicap op 32,4. De wintercup en grote baan
in Kapellen zal voor volgend jaar zijn.

STERKER WORDEN

10 pull-ups kunnen.
Daar kan ik kort over zijn. Ik kan er nog altijd maar 1. Ik heb er ook geen
moeite voor gedaan. Het is er niet van gekomen.

SNELLER WORDEN

Het SMART doel was om mijn 5k PB te verbeteren op de Kermisloop.
Strikt genomen is dat niet gelukt. Mijn officiële tijd was dit jaar 19’41, vorig
jaar 19’37.

Kleine kanttekening hierbij zijn 2 zaken met een serieuze negatieve impact. Ik
liep met een verstopte en lopende neus en was al bijna 2 weken flink non-corona
verkouden. En de week daarvoor had ik een kleine week een flinke buikgriep gehad
waarbij ik meer wel dan niet op de wc zat… Dit gaat zeker een impact hebben
gehad op mijn tijd.

Ik had graag sneller dan 19’30 gelopen. Daarvoor moest ik een tempo van 3’54/km
moeten lopen. Kijkend naar mijn loop trainingen van de voorbije maanden had dat
er zeker ingezeten. Ik merk dat ik steeds gemakkelijker een tempo rond 4’00/km
kan aanhouden tijdens training of tijdens oriëntatielopen. Het had er zeker
ingezeten, dus ik scoor dit toch als een geslaagd doel. De bevestiging zal later
wel komen

MARATHON LOPEN ZONDER KRAMPEN

Sja… Na het Zeeuwse fiasco in het voorjaar wou ik maar al te graag een
herkansing. Naarmate de zomer dichterbij kwam, merkte ik echter dat de motivatie
net te weinig was om de trainingen zo in de familie agenda in te passen om op
een goede manier het loop volume voldoende op te bouwen. Als snel liep ik achter
in het schema en stelde ik de LSD (long slow distance) lopen uit, of haalde ik
niet de kilometers die ik zou moeten doen. De LSD van 16km, was er maar 13, en 2
weken later deed ik er maar 14 toen ik er eigenlijk al 18 moest doen. Kortom,
dat zag er al snel niet goed uit. Heel realistisch heb ik dan maar de knoop
doorgehakt en aan coach Ben doorgegeven dat een najaarsmarathon er niet meer in
zat. Ik zou alleen maar gefrustreerd geraken door het achterlopen op schema.

Dat gaf afgelopen zomer wel een extra uitdaging. Doordat ik geen triatlons op de
planning had, en dus ook geen marathon meer, was het enige resterende doel de
Zwintriatlon half september. Maar dat was nog ver weg, en dan blijkt het voor
mij toch lastig om goed gemotiveerd te blijven trainen. En dat heeft zich vooral
in het zwemmen laten merken. Stilletjes aan ben ik onbewust of onbedoeld gestopt
met het zwemmen om 6u ‘s ochtends. Telkens stond de wekker wel om 5u45, maar
telkens werd deze weggeduwd om pas bij de tweede wekker om 7u op te staan. Ik
kreeg me niet meer uit bed…
Maar goed, lopen en fietsen ging nog redelijk door, geen super lange of super
zware trainingen, maar wel relatief regelmatig.

KNALLEN OP DE ZWINTRIATLON

Het 2022 doel! De A-race! Een volledige race recap volgt nog, maar ik kan al wel
stellen dat dit doel goed gehaald is.

Wat is de betere middenmoot? Ik beschouw dat niet als gewoon beter dan
gemiddeld, niet gewoon in de eerste 50%, maar eerder bij de eerste 30% finishen.
De finishing tijden in een loop wedstrijd of triatlon zijn naar mijn ervaring
eerder volgens een poisson verdeling dan een normale, gauss verdeling.
Rudimentair geschetst wil ik niet in de rode middenmoot zitten, maar in het
blauw gearceerde stijgend deel van de curve. Duidelijk beter dan gemiddeld,
beter dan de bulk van de deelnemers.

In Knokke is dat gelukt. Ik werd 53e van de 531 gestarte deelnemers en was 5e
van de 43 heren 40-45 jaar. Grofweg top 10%. En dus zeer tevreden. En wat een
verbetering met 2018. Toen was ik 195e van de 899 deelnemers, en 37e van de 91
heren 35-39 jaar. Ik heb de voorbije 4 jaar toch flink wat stappen gezet in deze
duursport.

WINTER 22-23

2 van de 5 doelen klinkt maar povertjes, maar het is dus wel een goed idee om
dit soort doelen te formuleren. En ik ga er weer een paar stellen voor de
komende winter, de volgende evaluatie volgt in april 2023:

 * Sterker worden: ik ben weer ingeschreven voor de Level Up your core
   lessenreeks, en ik ga er toch eens werk van maken van die pull-ups. Ik geef
   me 6 maanden om er 10 vlot te kunnen.
 * Beter worden in golf: in de winter zijn er nauwelijks wedstrijden en dus
   minder kansen om mijn handicap te verbeteren, het is dus iets lastiger om dit
   smart te formuleren. Iets minder ambitieus maar wel realistischer. Mijn
   handicap moet onder de 30!
 * Een marathon lopen tussen 3u30 en 3u45. De afspraak staat op 15 april in
   Rotterdam!
 * Consistent blijven trainen en zo min mogelijk rode vakjes in Training Peaks
   krijgen: elke week minstens 2x lopen, 2x fietsen en 2x zwemmen

Posted on November 3, 2022


LUKEBIKERS FLANDRIEN WEEKEND – THE AFTERMOVIE


Posted on October 31, 2022


RACE RECAP: BK SPRINT O

15 mei was het zover. Nadat ik vorig jaar Belgisch kampioen was geworden (hehe,
toch leuk om dit te kunnen schrijven :D, kampioen in de h35-40 categorie
weliswaar ), waren de verwachtingen hoog gespannen! Zou ik opnieuw op het
hoogste schavot kunnen staan? Kon ik weer schitteren in de discipline die ik zo
plezant vind? Kon ik het ook in de h40-45 categorie waarmaken? Of komt hoogmoed
voor de val?
Een spannende dag!

In orienteering wordt er, net als bij verschillende andere sporten, voor de
leeftijdscategorieën gekeken naar geboortejaar en niet naar effectieve leeftijd.
Dat betekent dat ik in 2022 meestal bij de 40+ uitkom, maar dan wel de jongste
ben. Je zou denken dat dat een voordeel is, maar ik heb al gemerkt dat die jonge
veertigers een behoorlijk fitte en sterk competitieve categorie is. De
midlifecrisis komt eraan, de carrière loopt, de kinderen zijn wat ouder. Die
mannen hebben tijd en focus om aan de conditie te werken. Soit, net als vorig
jaar checkte ik op voorhand natuurlijk te tegenstanders. Behalve clubgenoot S
allemaal, voor mij alleszins, onbekende Waalse orienteers en een enkele
Fransman, maar die deed niet mee voor de titel. Het BK werd in Couvin
georganiseerd, ver in het zuiden van Henegouwen, bijna tegen de Franse grens. Ik
vermoed dat er daardoor maar weinig Vlamingen present waren.
Clubgenoot S was diegene die vorig jaar al mn overwinning voorspeld had, maar nu
kwamen we dus tegen elkaar uit. Hoewel hij significant beter kan oriënteren en
minder kaart foutjes maakt, ben ik normaal gezien net ietsje sneller. De andere
tegenstanders waren volgens eerdere resultaten op de Helga website niet slecht,
maar ook geen top. Er was dus zeker een reële kans op goud!

Zondagochtend in alle vroegte vertrokken richting Couvin, ruim 2,5 uur rijden en
onderweg dochter P nog afgezet bij mijn zus in Brussel om daar een dagje te gaan
spelen. Goed op tijd aangekomen op locatie, verschillende Antwerp Orienteers
waren er ook al. Tijd genoeg om even een praatje te maken, om te kleden en op te
warmen. De organisatie had zelfs een rondje van 1 km met enkele posten voorzien
om goed op te warmen.

Mijn starttijd was 10u24. Hoe het bij orienteering wedstrijden meestal werkt is
dat je op je starttijd effectief de kaart krijgt en onmiddellijk begint te
lopen, maar je hebt nog drie ‘wachtboxen’ ervoor. Je moet je op -3 min aanmelden
en je aanwezigheid registreren, op dit moment checken ze ook het nummer van je
Sportident chip. Dan schuif je door naar de -2 min box. Daar mag je het briefje
met de postenbeschrijving nemen en in je armhouder steken. En dan naar de -1 min
box. Daar ga je klaarstaan aan de kaartenbak van de omloop die jij moet lopen.
De verschillende leeftijdscategorieën lopen weliswaar op dezelfde kaart, maar de
omlopen zijn net iets anders, hoe ouder, hoe minder ver en met minder posten.
Als de klok dan effectief biept op jouw starttijd, dan gaat de tijd in, pak je
een kaart, begin je te lopen en kijken naar waar je bent en waar je naartoe
moet.

(Klinkt nogal ingewikkeld als ik het zo uitschrijf, en dat is soms ook wel wat
je hoort van mensen die voor het eerst aan een officiële wedstrijd meedoen…)

Starttijd om 10u24 betekende dus dat ik me 3 minuten eerder al moest aanmelden.
10u21 dus. Ik dacht dat ik tijd genoeg had. Dat dacht ik toch… Tijdens dat
opwarmrondje van een kilometer had ik op een pleintje in de buurt wat mensen van
de organisatie gezien en hekken en linten etc. Dus ik dacht dat dat de
startlocatie was. Dat dacht ik toch… Dus na het opwarmen, nog efkens kompas en
sportident nemen bij de sportzakken, en dan richting de start… ahum. Daar
aangekomen was maar weinig activiteit. “Le départ, c’est ici?” vroeg ik. “Ah
non, c’est là bas, tout l’autre coté!” Ik stond aan de aankomst.

F*ck, g*dvrdme, hoe kan dat nu? 10u20 was het ondertussen. Sh*t, zo laat.
Daarnet was het nog maar 10u15, waar zijn die minuten naartoe? Snel snel naar de
echte start en aanmelden. Inmiddels was het 10u25 en had ik mn start gemist.
Even overleg tussen de officials, ik stormde door de -3, -2 en -1 box. Mocht ik
nog starten? Ja, ga maar, snel. Kaart pakken en weg. Helemaal in de stress en
letterlijk het noorden kwijt zocht ik op de kaart naar de paarse startdriehoek.
Daar gaat mn medaille dacht ik, wat een stomme, lompe, domme, achterlijke fout.
2,5u in de auto, ruim op tijd ter plaatse en nog de start missen. Gewoon niet
goed gekeken, een veronderstelling maken en niet opletten. Nonchalant, geen
andere verklaring voor. En de jury is hier onverbiddelijk in. Ondanks dat ik pas
om 10u25’50 mn kaart had genomen, was mijn tijd wel degelijk om 10u24 beginnen
lopen. Uiteindelijk dacht ik er pas om 10u29 aan de startknop van mn uurwerk in
te drukken. Bijna 2 minuten kwijt. Op zich niet veel, maar op een wedstrijd van
maar 4 km maakt dat wel uit…

Over de loop zelf kan ik vrij kort zijn. Na de initiële stress en hierdoor een
foute routekeuze naar de 2de post kon ik me wel enigszins herpakken. Op 1 echte
fout na tussen post 13-14 liep ik een vrij goede race. Hier miste ik een afslag
en liep een doodlopende straat in. “Ah, tous le monde se trompe ici” lachte een
bewoonster me nog na…

Een bronzen medaille werd het uiteindelijk. De winnaar liep binnen op 17’55, S
werd tweede op 18’14 en ik werd derde op 20’02.
2 minuten en 7 seconden achterstand. Als ik op tijd was gestart, was de
achterstand al zeker 1 min 50 minder. En dan was ik misschien beter gefocust,
was ik misschien beter naar 2 gelopen, en niet fout gelopen op weg naar 14. Het
zou alleszins zéér spannend geweest zijn. We zullen het nooit weten. Ik heb mn
best gedaan en er waren er dus 2 beter. Op naar volgend jaar!

In deze splitgrafiek zie je de 1,7 minuut achterstand van de start, en dan de
impact van de fout op weg naar 14.
Posted on September 16, 2022September 17, 2022


RACE RECAP: BROUWERSDAM 90

Het is al te lang stil geweest hier op de site. Hoog tijd om wat updates te
geven over de voorbije maanden!

Een maand na de teleurstellende marathon stond op 21 mei de eerste triatlon van
het seizoen op het programma. De Brouwersdam 90. Leuke formule met vooral de
focus op fietsen: 1km zwem – 79km fietsen – 10 km lopen. Zonder al te veel
verwachtingen ging ik er heen, ik wou vooral een leuke wedstrijd hebben, de
eerste triathlon van het seizoen en de eerste op m’n nieuwe triathlonfiets.
Zonder al te veel verwachtingen gezien de marathon en het beperkte zwemmen dit
jaar. Ook had ik relatief weinig langere fietsritten gehad. Als ik nu terugkijk
in Trainingpeaks heb ik na de marathon eigenlijk wel een goed en vooral
consistent trainingsblok gehad. Het volume had misschien hoger kunnen zijn, maar
de frequentie van de trainingen zat goed.

In alle vroegte en op mn eentje ‘s ochtends vertrokken vanuit Kalmthout richting
de Brouwersdam, toch een eind rijden, helemaal in het noordwesten van Zeeland.
Wat ik me vooral herinner is de wind. Een strakke westenwind die ik meteen
voelde toen ik op de dam uit m’n auto stapte. Rustig naar het
wedstrijdsecretariaat om de timingchip, borstnummer en badmuts op te halen, en
vervolgens alles klaarzetten in de wisselzone. Nog wat smalltalk met de dame
naast mij in de wissel, het was haar allereerste wedstrijd en ze had duidelijk
wat stress: hoe moest ze alles klaar zetten, wat met die wetsuit etc…

De zwemstart gebeurde in waves, ik zat in wave 2 van 3. Dat gaf me de kans om de
eerste atleten te bekijken tijdens hun eerste 10 minuten zwemmen, en al gauw
werd duidelijk dat er flink wat stroming stond in het water. De meesten dreven
te veel af naar links, terwijl de eerste boei langs rechts gepasseerd moest
worden. Dat was al handig om rekening mee te houden. Het tweede, langere stuk
was stroming mee en vervolgens was er een korter stuk stroming tegen. Het
zwemmen ging me redelijk af. Ik had besloten me niet teveel op te jagen en
gewoon rustig in tempo te blijven. En dat lukte aardig. Waar ik niet op gerekend
had, waren de talrijke oorkwallen in het Grevelingenmeer. Gelukkig herkende ik
dit van vroeger toen ik nog geregeld ging duiken en ook toen geregeld midden
door de kwallen moest zwemmen. Geen stress! Ik zwom 19 minuten over 1 km, een
snelheid van 1’50 per 100m, dat was helemaal in de lijn der verwachtingen dus
content.

Vlotte wissel en dan de fiets op. Het fietsparcours bestond uit 4 lussen op en
langs de Brouwersdam. Het stuk aan de zeezijde van de dam lag mooi in de wind en
dat was dan ook heerlijk. Ik haalde snelheden van 50 km/u met betrekkelijk lage
wattages. Hier stonden ook redelijk van supporters. Zalig gevoel! De retour aan
de landzijde van de dam was wel dik wind tegen. Er was een beetje beschutting
van de dam en struiken, maar het was toch pittig. Mooi focussen op aeropositie
en wattage. Rustig blijven stampen. Niet naar de snelheid kijken, maar
realistisch het wattage aanhouden, en wachten op het stuk met rugwind 2u18
gefietst, 35 km/u gemiddeld met een normalised power van 228W.

Vervolgens 3 lussen op het loopparcours. De krampen op de marathon en de 111 in
Bilzen vorig jaar indachtig was het idee vooral om niet te hard van stapel te
lopen. Goed doseren en niet te snel starten. Direct na fietsen gaan lopen is een
gek gevoel. De allereerste keer dat je dat probeert voelen je benen heel raar.
Je gebruikt net iets andere spieren dan op de fiets, de cadans is anders, de
belasting is anders. De neiging bestaat om direct veel te snel te gaan. Daarom
staan er in mn trainingschema geregeld brick sessies op het programma. Om gewoon
te worden aan de fiets-loop wissel. Ik begon aan een tempo rond 4’40 te lopen en
dat ging goed. Aan de drankposten een paar meter gewandeld, gewoon om te kunnen
drinken en te vermijden dat je al lopende nauwelijks een slok binnen krijgt. Het
loopparcours was eigenlijk zo vlak als iets, met uitzondering van 1 kort,
minimaal stijgend padje richting de dam. De eerste keer ik dit op liep kwam toch
wel dat beginnend kramp gevoel opzetten in mn quadriceps… Direct even gas terug.
Rustig blijven. En gelukkig zakte het gevoel weg. Oef! De volgende 2 keren nam
ik dit stukje net iets rustiger.

Tijdens de tweede loopronde hoorde ik ineens: “komaan Stoffel! goed bezig!” Het
bleek Bart Schrooyen te zijn, een van de Optimize coaches. Eerst dacht ik dat
hij er voor andere atleten of vrienden was om te coachen en te supporteren. Ik
zag namelijk nog een paar mensen met outfits van triatlonclubs uit de regio,
maar achteraf bleek dat hij zelf ook had meegedaan. En hij was dus net gefinisht
en zat al langs het parcours te bekomen… Hij werd 5e op 2u54. Ik kon mn
loopsnelheid er goed inhouden. Ik merk dat ik steeds beter kan en durf doorgaan.
Ik besef steeds meer dat, zowel in training als in wedstrijd, de mentale factor
even belangrijk is als de fysieke conditie. Toen ik nog maar net sportte dacht
ik veel sneller dat ik niet meer kon, te veel buiten adem betekende inhouden en
stoppen. Maar nu durf ik veel beter door te zetten. Het lichaam kan meer dan je
denkt. Zo schatte ik de laatste kilometer mijn reserves goed in en ging de
snelheid van 4’40 naar 4’15. Een laatste push naar de meet en met een mooie 10k
tijd van 46 minuten liep ik na 3u27 als 90e van de 324 deelnemers binnen.

Bij de top 30%, dat noem ik de betere middenmoot, dus ik was tevreden!

Posted on April 26, 2022April 26, 2022


HET 2022 SEIZOEN IN GROTE LIJNEN

De marathon van afgelopen weekend was een goede aanleiding om nog eens kritisch
naar mijn komend sportseizoen te kijken, serieus een kalender op te stellen, er
zelf echt goed over na te denken (wat wil ik nu echt?), te overleggen met de
wederhelft en te bespreken met de coach.

De voorbije jaren deed ik in de zomer steeds mee aan verschillende lokale korte
afstand triathlons, maar het wil nu net lukken dat al gemaakte afspraken,
geplande weekendjes of vakantie net samenvallen met deze wedstrijden. Geen
Sterke Peer dus dit jaar bijvoorbeeld. Jammer, maar eigenlijk is dat helemaal
niet erg. Ik noem mezelf danwel een triatleet, maar dat ga ik deze zomer dus
iets minder doen. Ga ik dan stoppen met sporten? Nene, zeker niet!

Wat zijn de grote lijnen/doelen dan wel? De overkoepelende rode draad wordt
lopen. En aan mn core/kracht werken. En golfen Vooral vanalles blijven doen, er
plezier in hebben, en het evenwicht met het gezin houden. Met in het achterhoofd
het belang van consistentie. Je wordt alleen maar beter als je met regelmaat
blijft trainen. Niet 3 weken alles geven en dan 2 weken niets, het is veel beter
om misschien iets minder lang of veel, maar wel vaak genoeg te trainen (7 uur in
het weekend vs. elke dag 1 uur…). Ik ga een gezonde lange termijnvisie houden,
een soort van ‘tussenseizoen’ misschien om een betere en sterkere basis te
leggen. (en volgend jaar misschien eens een Ironman 70.3… ??? ahum…)

--------------------------------------------------------------------------------

Mei:
Minstens 2x per week vroeg uit bed om te zwemmen
Even wat meer oriëntatielopen om te knallen op het BK sprint
Wekelijkse golfles
Brouwersdam 90 triathlon (1-79-10) als goeie training en test voor de TT fiets.

Juni:
Consistent verder trainen, regelmaat!
Drietal golfwedstrijden
Lollepotters 1/8e triathlon for fun

Juli:
Consistent trainen!
Op weekend met de Lukebikers

Augustus:
Consistent trainen!

September:
Zwintriathlon (1,5-40-10) – de A race! presteren!!
Op weekend met de Antwerp Orienteers

Oktober:
Kermisloop Putte
Herkansing op de marathon…

--------------------------------------------------------------------------------

Als je doelen stelt, moet je dat tegenwoordig SMART doen. En je mag er ook niet
teveel stellen. Bij deze een poging (in willekeurige volgorde):

 1. Beter golfen: handicap laten zakken van 36 naar 24,4 tegen september (24,4
    geeft op de RAGC toegang tot de grote baan, en dan kan ik aan de heren
    wintercup deelnemen)
 2. Sterker worden: 10 pullups kunnen tegen september
 3. Sneller worden: 5k PB verbeteren op de Kermisloop
 4. Marathon lopen zonder krampen en sneller dan 3u45 in het najaar
 5. Knallen op de Zwintriathlon = eindigen bij de top 33% van de deelnemers

Voila se, er is nog niemand slechter geworden van een beetje ambitie te tonen!



Posted on April 23, 2022April 26, 2022


RACE RECAP: DE MARATHON VAN ZEEUWS-VLAANDEREN

Marathon dag. Eindelijk was het zover.

De tweede keer. In 2019 3u56 gelopen in Eindhoven. Sowieso sneller was het doel.
Eerder in de blog, ergens in de winter, had ik redelijk ambitieus 3u30 gezegd.
Na een (gelukkig kortstondige) knieblessure, 3 skivakanties en een COVID episode
besloot ik een paar weken geleden al zeer wijselijk dat dit te hoog gegrepen
was, veel te hoog! Gewoon uitlopen dan maar. Maar ja, gewoon uitlopen, klinkt
niet echt als iets wat een betere middenmoter zou zeggen. Ik had een doel nodig!
Zou 3u45 wel mogelijk zijn? Het was alleszins een poging waard. Hoewel ik minder
kilometers in de benen had dan in 2019, voel ik me wel redelijk in form, ook 3
kilo lichter ten opzichte van 2019, dat scheelt ook al.

Een marathon op 3u45, dat betekent een tempo van 5’20. Je leest overal dat een
‘negative split’ de beste loop strategie is, maar er zijn maar weinig
recreatieve lopers die hier ook goed in slagen heb ik de indruk. Een van die
tools die hierbij kan helpen is de PacePro feature op m’n Garmin Forerunner 945.
Ik had een strategie in m’n uurwerk gestoken om de eerste km aan 5’30 te lopen,
en dan telkens elke 2km 1 seconde sneller om de laatste km dan aan 5’11 te
eindigen. Dat leek haalbaar.

Eens kijken hoe dat ging. De eerste kilometer is altijd wat lastig. De 750
deelnemers startten allemaal samen in 1 vak, gewoon onder de startboog lopen en
dan een beetje je plekje zoeken. Snel liepen we van op de grote markt in Hulst
richting de oude stadswallen waar we een redelijk smal onverhard pad moesten
volgen. Zo duurde het even voordat het deelnemersveld uiteen viel in de
verschillende loopsnelheden.

Nadien eigenlijk goed in tempo gekomen en vrij stabiel zo rond de 5’25 tempo
gebleven. Niet echt progressief, maar op zich geen slecht tempo. En alles voelde
redelijk goed en onder controle. Ok, wel redelijk warm, veel in de zon, wind
langs achter dus weinig verkoeling, en de bos en veldwegjes hadden wat losser
zand dan verwacht, dat loopt net iets zwaarder dan asfalt. Maar bon, voelde
goed, elke 5km netjes een gel. Glucose gehalte bleef mooi hoog op peil in de
‘perform’ zone. (Over m’n supersapiens glucose sensor schrijf ik later nog wel
eens)

Zo rond km 21 had ik door dat het een tandje sneller moest voor die negative
split strategie. Klein beetje extra effort en hup, tempo richting 5’18. M’n
hartslag die tot dan rond de 155/min zat begon langzaam te klimmen. Ietsje
moeilijker, maar het lukte nog. Wel begon het mentale: hmmm, nog maar in de
helft, gaat dat hier lukken? Ik was m’n koptelefoon vergeten dus teveel tijd om
te denken en geen muziek of podcast als afleiding… wat wel leuk is aan een
negative split, je haalt steeds maar mensen in! Dat geeft wel een leuk gevoel.

Zo rond km 27-28 was er een stukje dat ineens tegen de wind indraaide en er was
een kleine dijk waar we op moesten en dat was ineens confronterend. Oef, amai,
efkens zwaar en lastig. Dan kwam ik bij de bevoorrading van km 30 en besloot
heeeeeel eventjes te stappen om dat bekertje water te drinken. En toen kwam het.
Dat oh zo vervelende krampende gevoel in m’n kuiten. Genoeg om niet meer goed te
kunnen lopen, en net te weinig om tot een echte full blown pijnlijke
immobiliserende kramp door te zetten. Ok, blijven stappen dan maar. Stappen en
dan weer lopen. En weer stappen, en weer lopen. Dedju toch. Het gevoel ging maar
niet over. En zo bleef het gaan. De volledige laatste 12km…. Niets aan te doen.

3u45 werd als snel 4u00, en al gauw had ik door dat dat er ook niet meer in
zat.. laatste kilometer nog vol op karakter de krampende pijn verbijten en op
4u06 over de finishlijn gegaan.

Volgende keer beter! De teleurstelling zal nog wel even blijven hangen, maar
goed, een mooi resultaat is niet de enige reden waarom we sporten.

Halverwege was ik 271e van de dan nog 514 solo marathoners. Geëindigd als 253e
van de 491 finishers.

Eigenlijk super stabiel gelopen die eerste 30km In tegenstelling tot de marathon
in 2019, toen veel te snel gestart en vanaf km 20 beginnen inzakken en na een
kramp op 35 ook veel moeten stappen. Waarschijnlijk door de snellere start toen
toch onder de 4u kunnen finishen.
Posted on February 11, 2022February 11, 2022


EEN BLESSURE…

Botoedeem en een klein osteochondraal defect aan de rechter mediale femurcondyl

Het moest er misschien wel eens van komen, een blessure… Na vijf jaar quasi
probleemloos te sporten zit het even tegen. Een week of drie geleden kwam het
ineens opzetten, een heel lokale, vrij scherpe pijn aan de binnenkant van mn
rechter knie. Ineens, tijdens traag joggen, cooling down na pittige intervallen…

Nadien was de pijn weer weg, maar bij de volgende looptraining voelde ik het
terug, en weeral bij traag joggen. 1 training geskipt, en dan stond een LSD van
26km op de planning. Ik had er wat schrik voor, maar het ging. Gek genoeg had ik
geen last. Wel moest ik goed op mn loophouding, techniek en cadans letten.

Maar ik was naief geweest, bij de volgende training kwam de pijn terug en
tussendoor merkte ik het zelfs bij wandelen. Wat was er toch aan de hand? De
maandelijkse Antwerp Orienteering Series kwam er aan en ik had de meisjes
enthousiast gemaakt om een keer samen de korte omloop te doen, dat kon ik niet
afzeggen. Maar ik kreeg er wel spijt van. Rustig 2,5km oriënteren met de
dochters was het plan, P was alleen zo enthousiast dat ze er direct vandoor
ging, ik er snel achteraan maar daar kwam de knie, pijn pijn pijn, half mankend,
compenserend zette ik de achtervolging in. Ik probeerde zo goed mogelijk mee te
volgen zonder er al te veel van te laten merken. Maar wat was ik blij toen de
3km er op zat. Stappend naar de auto voelde ik de binnenkant van mn knie
kloppen. Heel de avond nog zeurende pijn, een opgezet gevoel. Dit was niet goed.
Niet gewoon een zeurderige verrekking, stijve spier of overbelasting, dit was
anders.

Op zo een momenten kan ik er natuurlijk van profiteren dat ik in een ziekenhuis
werk. Even langs gegaan bij een bevriend orthopeed, ‘s middags een MRI geregeld
bij de radiologie collega’s en ik had snel een diagnose. Een klein
kraakbeendefect en vooral botoedeem, in de mediale femurcondyl, exact de plaats
waar het ook pijn deed.

Overbelasting.

Met een marathon in de planning heb ik me laatste weken vooral op het lopen
toegelegd en ben ik stilletjes, in principe verantwoord (minder dan 10% meer per
week), de kilometers aan het opbouwen. Verschil met eerder is dat dit iets
minder pittige intervallen zijn, maar vaker langere tempo blokken of echt trage
duurlopen. Andere looptechniek? Tragere cadans? Een slordige loophouding? Te
weinig voorwaarts leunen, en hiellanding voor ipv op of achter mn zwaartepunt…
Eigenlijk een duidelijke verklaring, achteraf kan ik het altijd goed uitleggen…

Ondertussen twee orthopeden, twee radiologen, de sportarts en een fysiotherapeut
gesproken. Bij wijze van spreke de helft van het ziekenhuis ingeschakeld om snel
naar mijn kwetsuur te kijken. En natuurlijk mijn persoonlijke apotheker om
supplementen gevraagd. Je zou kunnen zeggen dat ik misschien een beetje
overdrijf
Het is niets onoverkomelijk, ik ga niet dood, de wereld draait door, er zijn
ergere dingen, ik ben gewoon een van de vele sporters die even geblesseerd is.
Maar het is wel frustrerend..

Was dit te vermijden?

Wellicht wel. Bijna elke sporter hoort wel eens over de core and stability. Ik
denk dat elke ietwat serieuzere recreant weet dat dat belangrijk is, maar
evenveel atleten, mezelf incluis, verwaarlozen dit. Anderhalf jaar geleden had
ik al eens een functionele screening gedaan en die toonde al een relatieve
zwakte van mn linker gluteus, een lichte bekkeninstabiliteit en zwakkere rechter
kniecontrole. Ik heb toen wat oefeningen meegekregen, maar om een of andere
reden kreeg ik me moeilijk gemotiveerd om thuis op mn eentje aan de slag te
gaan. En na een paar keer ben ik er dan mee gestopt.

Misschien voelde ik het onbewust aankomen, maar net voor de eerste pijn kwam
opzetten, had ik al een afspraak gemaakt bij Level Up om een keer via personal
training aan de kracht en core te werken. Ik had het idee dat een goede
wekelijkse krachtsessie me wat verder zou helpen bij de drie triatlon sporten,
de winter gebruiken om beetje sterker worden in mn bovenlichaam en rug. Maar
goed, we zetten de personal training nu om in gerichte kinesitherapie. Het heet
anders, maar het doel is in feite hetzelfde: de onbalans weghalen, gluteus
optrainen, alles beter stabiliseren. En deze keer heb ik een goede motivatie om
wel thuis aan de slag te gaan, zo snel mogelijk weer pijnvrij lopen! En gelukkig
kan ik nog altijd zwemmen en fietsen en in verband met dat laatste heb ik
binnenkort nog ander leuk nieuws te melden…


POSTS NAVIGATION

Page 1 Page 2 Page 3 Next page


DEBETEREMIDDENMOOT

@hansvandermast en Wouter laten kennismaken met or
En zo ziet een maand van dagelijks lopen er dan ui
Easy 6k stond er vandaag in TrainingPeaks. Een he
In volle focus tijdens de @heicross, ere-prijs Luc
Het inmiddels traditionele all out hobbykok oudjaa
#medalmonday #im703knokkeheist @ironmanbelgium D
Proloogse baan 2021 vs. 2023 Enig verschil i
Van Paljas tot (bijna) Ironman. 7 jaar en “sti
Training in full focus. Nog 4 weken…
Uitwaaien aan zee Dat Améline, dat is d
Dagje e-MTB met de maten in Durbuy. Fietsenverhuu
Haak aan bij de Lukebikers trein, de locomotieven

Het is weer #fietsnaarjewerkdag ! Wie doet er mee?
Instagram post 18053775088386659
Het zwembad - vaak maar beperkte motivatie en een
Flink wat botoedeem en een klein fractuurtje in de
K Heibos SV U10 x RAFC Halve
Amai, het kost wat, maar dan heb je er ook wat aan
Instagram post 17990922799802189
Load More... Follow on Instagram


GEPLANDE WESTRIJDEN

 * 16 april 2023: Rotterdam marathon
 * 17 september 2023: Ironman 70.3 Knokke


RECENTE STRAVA ACTIVITEIT


RECENTE STRAVA ACTIVITEIT

 * Namiddagrit
   On April 27, 2024 15:40 went 60.11 km during 02:02:05 hours burning 1,532
   calories.
 * Nog 20 weken om uithouding en triceps te trainen…
   On April 27, 2024 09:11 went 2.00 km during 00:34:32 hours burning 425
   calories.
 * Evening Ride
   On April 25, 2024 20:42 went 40.74 km during 01:00:01 hours burning 739
   calories.
 * Inhaalmatch Heibos-Gooreind
   On April 25, 2024 18:01 went 2.50 km during 00:13:17 hours burning 174
   calories.
 * Nog een beetje recovery
   On April 24, 2024 21:21 went 8.01 km during 00:45:41 hours burning 545
   calories.

Proudly powered by WordPress